انتخاب نوع درمان مناسب برای کودک شما گاهی‌اوقات می‌تواند دلهره‌آور و طاقت‌فرسا باشد. البته درمان فردی مزایای زیادی برای کودک شما دارد. این روش درمانی این امکان را فراهم می‌کند که درمان شخصی و متناسب با نیازها و توانایی‌های کودک داشته باشید، از کودک شما در یادگیری مهارت‌های جدید و پیچیده در انزوا حمایت می‌کند و برای آموزش و حمایت والدین وقت می‌گذارد. اما برای بسیاری از کودکان (و والدین)، تمرین این مهارت‌ها در محیطی واقعی می‌تواند مشکل باشد. اینجاست که برنامه‌های گروهی وارد می‌شوند.
فرزند شما می‌تواند با پیوستن به جلسات گروه درمانی همراه با همسالان همفکر خود در محیط‌های واقعی به کار بر روی اهداف گفتاردرمانی خود ادامه دهد، مهارت‌های ارتباط اجتماعی ارزشمندی را تمرین کرده و حتی دوستانی پیدا کند. همچنین ممکن است با شرکت در این جلسات درمانی بتوانید با والدین کودکان دیگر ارتباط برقرار کنید.
گروه درمانی چیست؟
گروه درمانی به جلسات درمانی‌ای اطلاق می‌شود که در یک محیط گروهی، معمولاً شامل 5 تا 8 کودک ارائه می‌شود. کودکان در گروه سنی مشابهی هستند و اغلب در جهت اهداف درمانی مشابهی کار می‌کنند. این جلسات تضمین می‌کنند که کودکان می‌توانند با هم کار کرده، شباهت‌هایی با همسالان خود پیدا کرده، دوستانی پیدا کنند و مهارت‌های مهمی را توسعه دهند.
در جلسات گروه درمانی مانند درمان انفرادی، پزشکی باتجربه جلسه را اداره می‌کند و فعالیت‌های سرگرم‌کننده و جذابی را که با علایق شرکت‌کننده‌ها همسو هستند، پیشنهاد می‌دهد.
گروه درمانی برای ارائه رویکردی انعطاف‌پذیر به خانواده‌ها برای کار با بیش از یک متخصص استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال، یک گروه ممکن است توسط کاردرمانگر و آسیب‌شناس گفتار به‌طور همزمان اداره شود.
روشهای گروه درمانی برای کودکان
گروه های مختلفی برای رسیدگی به مسائل مختلف در دسترس هستند. به‌طور کلی، گروه کوچکی از کودکان که با استرس‌های مشابه کار می‌کنند کنار هم قرار می‌گیرند. اندازه گروه‌ها معمولاً کوچک است و حدود 8 تا 10 شرکت‌کننده بسته به ماهیت گروه در هر گروه حضور دارند. در برخی موارد، گروه‌ها بر اساس جنسیت سازمان‌دهی می‌شوند، اما بسیاری از گروه‌ها بر روی یک موضوع خاص (مثلاً مهارت‌های اجتماعی، اضطراب و غیره) تمرکز می‌کنند. نمونه‌هایی از گروه درمانی عبارت‌اند از:
- رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT). این روش درمانی بر ترکیبی از روان‌درمانی فردی و کلاس‌های آموزشی مهارت‌های گروهی برای کمک به کودکان برای یادگیری و استفاده از استراتژی‌های جدید برای بهبود عملکرد عاطفی خود تأکید دارد. مهارت‌های آموخته‌شده شامل ذهن‌آگاهی، تنظیم هیجان، تحمل پریشانی و اثربخشی بین‌فردی است. رفتاردرمانی دیالکتیکی شاخه‌ای از روش رایج‌تر درمان شناختی‌رفتاری (CBT) است.
- گروه‌های فرایندی. این گروه‌ها به کودکان کمک می‌کنند تا ازطریق استرس‌های روانی-اجتماعی در یک محیط امن و حمایت‌کننده کار کنند. فرایند گروه درمانی ابزاری قدرتمند برای کمک به کودکان در یادگیری نحوه اعتماد به دیگران و به اشتراک گذاشتن تجربیات است.
- گروه‌های مهارت‌های اجتماعی. این گروه‌ها شامل تمرین‌های مهارت‌سازی و تمرین با همسالان متناسب با سن و سال آن‌ها هستند. هدف گروه‌های مهارت‌های اجتماعی، توسعه مهارت‌های اجتماعی در کودکان کوچک‌تر، تقریباً دو تا هشت ساله است. جلسات گروه درمانی مهارت‌های اجتماعی می‌توانند شامل شیوه‌های ایفای نقش باشند تا به کودکان کمک کنند تا نحوه شروع مکالمات و همچنین زبان بدن مناسب را بهتر درک کنند.
- گروه‌های درمان شناختی‌رفتاری (CBT). این گروه‌ها به کودکان کمک می‌کنند تا تفکر نادرست را که رفتارهای منفی را تقویت می‌کند و عموماً روی یک موضوع خاص متمرکز می‌شود، شناسایی کنند. گروه‌های CBT به‌ویژه درمورد اختلالات اضطرابی مؤثر هستند.
به خاطر داشته باشید ایجاد برنامه‌ای که شما و فرزندانتان بتوانید در جلسات گروه درمانی به آن پایبند باشید، بسیار مهم است.
مزایای گروه درمانی چیست؟
گروه درمانی می‌تواند راهی کاربردی و معنادار برای تشویق فرزند شما به یادگیری مهارت‌های جدید و تمرین این مهارت‌های جدید در محیطی واقع‌گرایانه و طبیعی باشد.
مزایای گروه درمانی عبارت‌اند از:
- فرصتی برای تعمیم مهارت‌های درمانی کودکان
- فرصتی برای توسعه مهارت‌های اجتماعی و جلب حمایت کودکان هم سن
- شرکت در فعالیت‌های سرگرم‌کننده دنیای واقعی
- هدف قرار دادن اهداف فردی در یک گروه
- تقلید از موقعیت‌های دنیای واقعی
- توسعه روابط
- تمرین و یادگیری مهارت‌های اجتماعی و حد و مرزها
- درک اینکه تنها نیستند
- فرصتی برای تشویق دوستان
- ایجاد محیط یادگیری آرام‌بخش در کنار همسالان
- تفریح و سرگرمی در کنار دوستان
- فرصتی برای پیشرفت رو به جلو
- کاهش استرس عاطفی غیرقابل کنترل در کودکان
- فرصتی برای توجه به کودک و حمایت از او
- تقویت مهارت دوستیابی و همدردی کودکان
- تمرین کشف احساسات و ایجاد ابزارهای ارتباطی مؤثر
- ایجاد اعتمادبهنفس در کودکان و تقویت مهارت‌های ارتباط با دیگران
یکی از بزرگ‌ترین مزایای گروه درمانی ایجاد فرصتی برای دوستیابی است. تمرین مهارت‌های اجتماعی تنها یکی از مراحل گروه درمانی است. با پیوستن به گروهی از همسالان که نه تنها به یک فعالیت یا موضوع یکسان علاقه‌مند هستند، بلکه چالش‌های مشابهی را نیز تجربه می‌کنند، دوستی‌های طولانی‌مدتی ایجاد می‌شود که بر پایه درک و پذیرش استوار است.
باورهای غلط رایج درمورد گروه درمانی
باورهای غلط رایج درمورد گروه درمانی شامل موارد زیر هستند:
- کودک باید عمیق‌ترین و تاریک‌ترین رازهایش را در طول جلسات گروه درمانی بگوید.
هیچ کس فرزند شما را مجبور نخواهد کرد که هر چیزی را که از اشتراک‌گذاری آن ناراحت می‌شود، فاش کند. فرزند شما به تنهایی تصمیم می‌گیرد چه بگوید و چه زمانی آن را بگوید. بااین‌حال، برای اینکه جلسات گروه درمانی مؤثر باشند و به کودک کمک کنند، بهتر است بدانیم آنچه کودک در جلسات گروهی بیان می‌کند به یادگیری او در جلسات کمک می‌کند.
- درمان گروهی بیشتر از درمان فردی طول می‌کشد؛ زیرا کودک باید زمان خود را با سایر اعضا تقسیم کند.
در واقع، گروه درمانی به دو دلیل کارآمدتر از درمان فردی است. اولاً، فرزند شما می‌تواند با گوش دادن به صحبت‌های دیگران سود ببرد، حتی اگر چیز زیادی نگوید. او متوجه خواهد شد که شباهت‌های زیادی با سایر اعضای گروه دارد. همان‌طور که دیگر اعضا روی مسائل، نگرانی‌ها و ترس‌های خود کار می‌کنند، فرزند شما نیز می‌تواند بیشتر در مورد خودش بیاموزد. ثانیاً، اعضای گروه اغلب مسائلی را مطرح می‌کنند که ممکن است کودک شما از آن آگاه نبوده یا خودش آن را مطرح نکرده باشد.
- گروه درمانی به خوبی درمان فردی نیست.
تحقیقات نشان داده‌اند که شرکت‌کنندگان گروه درمانی معمولاً نتایج رضایت‌بخشی را تجربه می‌کنند. در واقع، برخی معتقدند که گروه درمانی حتی بهتر از درمان فردی است. گروه درمانی زمانی توصیه می‌شود که درمانگر کودک شما معتقد باشد که این روش درمانی بهترین راه برای رفع نیازهای کودک شما است. بنابراین زمانی گروه درمانی توصیه می‌شود که مؤثرترین روش برای کمک به کودک شما در نظر گرفته شود.
تفاوت درمان فردی و گروهی
درمان فردی منبعی فوق‌العاده برای کودکانی است که برای یادگیری مدیریت علائم اضطراب و اختلالات خلقی، پردازش احساسات، مقابله با انواع عوامل استرس‌زا (غم و اندوه، مسائل اجتماعی، عزت نفس پایین و غیره) و بهبود نیاز به کمک دارند. درمان فردی فضایی امن برای کودکان فراهم می‌کند تا مبارزات خود را به‌صورت کلامی بیان کنند و به‌دنبال کمک باشند. در بسیاری از موارد، کار با یک درمانگر برای کمک به کودکان برای غلبه بر مشکلات و یادگیری خودتنظیمی کافی است.
بااین‌حال، برخی از کودکان نیز از گروه درمانی سود می‌برند. در حالی که درمان فردی به کودکان کمک می‌کند تا احساسات، پاسخ به استرس و اقداماتی را که می‌توانند برای بهبود سلامت عاطفی خود انجام دهند، کشف کنند، اما به مشکلات خاصی که کودکان در کلاس درس، در زمین بازی یا در گروه‌های کوچک با آن مواجه هستند، نمی‌پردازد.
گروه درمانی به درمانگران این فرصت را می‌دهد تا ببینند کودکان چگونه با یکدیگر در یک محیط گروهی ارتباط برقرار می‌کنند. برای کودکانی که با اضطراب اجتماعی، مهارت‌های اجتماعی ضعیف یا بی‌توجهی دست و پنجه نرم می‌کنند، تنظیم گروهی به درمانگر این فرصت را می‌دهد تا به کودکان کمک کند در حین بروز مشکلات با کودکان دیگر به رفع آن‌ها بپردازند. گروه درمانی همچنین می‌تواند منبع حمایتی برای کودکانی باشد که با غم و اندوه، اضطراب و افسردگی و سایر مسائل مربوط به سلامت روان سروکار دارند.
بررسی 56 مطالعه نشان داد کودکان یا نوجوانانی که تحت درمان گروهی قرار گرفتند در پایان درمان نسبت به 73 درصد از افرادی که تحت درمان نبودند، وضعیت بهتری داشتند.
هنگامی که کودک با مهارت‌های تعامل اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کند، والدین اغلب به‌دنبال کمک برای بهبود توانایی کودک در برقراری ارتباط با دیگران هستند. در درمان فردی، کودک بر روی اهداف خاصی کار می‌کند تا به این مهارت‌ها رسیدگی کند. به‌عنوان مثال ممکن است با شروع مکالمه و استفاده از مهارت‌های گوش دادن فعال، یک دوست جدید پیدا کند. این روش به کودک کمک می‌کند تا یک مجموعه مهارت خاص را تمرین کند. بااین‌حال، در یک محیط گروهی، کودک این فرصت را دارد که روی این مهارت‌ها با سایر کودکان کار کند. اگر کودکی به‌دلیل اضطراب با مهارت‌های تعامل اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کند، می‌تواند در محیط امن گروه با دیگران ارتباط برقرار کند.
جمع‌بندی
گروه درمانی روشی مناسب برای حمایت از رشد عاطفی-اجتماعی کودکان ارائه می‌دهد. این روش درمانی باعث افزایش اعتمادبهنفس، توانایی حل مسئله، توسعه مهارت‌های ارتباطی و ... می‌شود. همچنین محیطی امن برای حمایت از کودک فراهم می‌کند و مهارت‌های اساسی زندگی را به او آموزش می‌دهد و توانایی او را برای برقراری ارتباطی سالم تقویت می‌کند. در این راستا کارشناسان کلینیک توانبخشی راه کمال با تشکیل جلسات گروه درمانی می‌توانند به تقویت مهارت‌های فرزند شما کمک کنند.
منابع
prosperhealthcollective.com.au
مطالب مشابه
آگاهی از عوارض احتمالی داروهای بیش فعالی برای والدین و متخصصان اهمیت زیادی دارد تا بهترین تصمیمات را برای مدیریت علائم این اختلال بگیرند و تأثیرات منفی را به حداقل برسانند.
مدرسه معمولاً محیط مناسبی برای کودکان مبتلا به اوتیسم نیست، و این می‌تواند در طول سال تحصیلی و حتی بعد از آن مشکلاتی جدی ایجاد کند. شناخت مشکلات کودکان در مدرسه به رفع آن‌ها و بهبود روند آموزش کمک می‌کند.
تشخیص اتیسم اغلب شامل ترکیبی از مشاهده‌های رفتاری، آزمون‌های روانشناختی، و در برخی موارد، آزمایش‌های ژنتیکی است. ، تشخیص زودهنگام آن می‌تواند منجر به ارائه مداخلات و حمایت‌های مؤثرتر شود.
اختلال طیف اوتیسم هیچ علت شناخته شده‌ای ندارد. با توجه به پیچیدگی این اختلال و این واقعیت که علائم و شدت آن متفاوت هستند، احتمالاً دلایل زیادی برای ابتلا به اتیسم وجود دارند.
معمولاً در کنار اوتیسم بیماری‌ها و اختلالات دیگری نیز رخ می‌دهند که به‌عنوان بیماری‌های همزمان در نظر گرفته می‌شوند. تقریباً سه‌چهارم کودکان مبتلا به اوتیسم مبتلا به یک بیماری همزمان است.
کاردرمانی اتیسم یکی از سه روش درمانی رایج در محیط مدرسه (همراه با گفتاردرمانی و رفتاردرمانی) است. کاردرمانگران در جهت طیف وسیعی از اهداف، از دست‌خط بهتر گرفته تا مهارت‌های بازی و یکپارچگی حسی به بیماران کمک می کنند.
زندگی افراد مبتلا به اتیسم با احساس اضطراب و استرس همراه است که این احساسات می‌توانند بر سلامت عاطفی، سازگاری و انعطاف‌پذیری آن‌ها در برابر استرس تأثیر بگذارند.
تمرین‌های فلورتایم برای کودک اوتیستیک تنهابرای سرگرم کردن او در طول بازی نیست، بلکه انجام فعالیتی برای سرگرم شدن با هم است. این شادی و لذت مشترک در طول بازی فرزند شما را به دنیایی مشترک می‌کشاند.
روش درمانی ABA در اتیسم بر اصول تحلیل رفتار مبتنی است و با هدف افزایش رفتارهای مطلوب و در عین حال کاهش رفتارهای چالش‌برانگیز کودک عمل می‌کند.
علائم اتیسم شامل مسکل در مهارت‌های اجتماعی مانند بازی، یادگیری و برقراری ارتباط و برخی نشانه های دیگر مانند رفتارهای تکراری، علایق وسواسی و چالش با غذا خوردن هستند.