مانند تمام انواع فلج‌های مغزی، فلج مغزی دیسکینتیک (به‌عنوان فلج مغزی آتتوئید نیز شناخته می‌شود) به‌دلیل آسیب در نواحی خاصی از مغز رخ می‌دهد. این آسیب می‌تواند در زمانی که کودک هنوز در رحم است یا زمانی که مغز هنوز در دوران نوزادی در حال رشد است ایجاد شود. این اختلال یکی از دلایل اصلی ناتوانی‌های فیزیکی در کودکان است که با حرکات غیرارادی تعریف می‌شود و در صورت حرکت باعث بدتر شدن شرایط بیمار می‌شود.
انواع فلج مغزی دیسکینتیک
فلج مغزی آتتوئید شامل سه نوع است:
- دیستونی. که شامل بسیاری از حرکات پیچشی و تکراری است.
- آتتوز. که با حرکات آهسته و مداوم مشخص می‌شود و حتی زمانی که در حالت استراحت هستید ادامه می‌یابد.
- کره. مشتق شده از کلمه یونانی برای رقص و شامل حرکات کوتاه، ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی است.
ممکن است کودک شما تنها یکی از این نوع حرکات را به‌عنوان بارزترین علامت خود داشته باشد، اما آتتوز و کره اغلب همزمان رخ می‌دهند و به این اختلال همزمان، کورئوآتتوز گفته می‌شود.
علت فلج مغزی آتتوئید
جامعه پزشکی هنوز علت دقیق فلج مغزی را نمی‌داند. اما به‌طور کلی این نوع فلج مغزی به‌خاطر ضایعات مغزی یا سایر اختلالاتی که در جوانی رخ می‌دهند، ایجاد می‌شود.
در فلج مغزی دیسکینتیک، آسیب در بخشی از مغز به نام گانگلیون (گره) پایه قرار دارد. این ناحیه پیام‌هایی را که از مرکز حرکتی مغز به نخاع ارسال می‌شوند، تفسیر می‌کند. هنگامی که این قسمت به‌طور معمول کار می‌کند، اساساً به کودک کمک می‌کند تا تمام حرکات ارادی خود را تنظیم کند. همچنین در تنظیم احساسات، خلق‌وخو و رفتارهای کودک نقش دارد.
علل بالقوه انواع آسیب‌های مغزی مربوط به فلج مغزی را می‌توان به دو دسته قبل از تولد و پس از تولد تقسیم کرد. نمونه‌هایی از علل پیش از تولد عبارت‌اند از:
- عفونت‌های داخل رحمی
- سکته داخل رحمی
- ناهنجاری‌های کروموزومی
نمونه‌هایی از علل پس از زایمان عبارت‌اند از:
- تروما تصادفی
- عفونت‌های سیستم عصبی مرکزی
- سکته مغزی
چه کسانی ممکن است به فلج مغزی مبتلا شوند؟
دو مورد از بزرگترین عوامل خطر برای فلج مغزی، وزن کم نوزاد هنگام تولد و زایمان زودرس است. اگر نوزاد شما زودتر از هفته 28 به دنیا بیاید، به‌ویژه در معرض خطر است. نوزادانی که وزن آن‌ها هنگام تولد کمتر از 1.5 کیلوگرم است، 5 تا 15 درصد احتمال ابتلا به فلج مغزی دارند.
سایر عوامل خطر شامل موارد زیر هستند:
- چند قلو - مثل دوقلو و سه قلو
- محدودیت رشد در رحم
- پره اکلامپسی
فلج مغزی آتتوئید چگونه تشخیص داده می‌شود؟
اگرچه فلج مغزی از سنین بسیار پایین (حتی قبل از تولد) وجود دارد، اما تشخیص آن چند ماه طول می‌کشد. در موارد شدید، مطمئناً در دو سالگی متوجه خواهید شد که فرزندتان به این بیماری مبتلا شده است. ممکن است سه یا چهار سال طول بکشد تا علائم در موارد خفیف مشاهده شوند.
آزمایش خاصی برای تشخیص فلج مغزی وجود ندارد، اما شاخص اولیه نرسیدن کودک به نقاط عطف رشد در سنین مناسب است. به‌عنوان مثال ممکن است کودک شما در موارد زیر کند باشد:
- نشستن
- سینه خیز رفتن
- ایستادن
- راه رفتن
همچنین ارزیابی‌های حرکتی استانداردی وجود دارند که به‌دنبال علائم هشداردهنده خاصی مانند حرکات ناهماهنگ و گرفتگی عضلات یا حرکات غیرقابل کنترل چشم هستند. این ارزیابی‌ها مختص سنین مختلف هستند. آن‌ها باید توسط پزشک در زمان رشد مناسب تجویز شوند.
اگر علائم اولیه مشکلاتی را نشان دهند، از روش تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) که حساس‌ترین تکنیک تصویربرداری برای تشخیص مشکلات در رشد مغز است، استفاده می‌کنند. پزشک به‌دنبال آسیب در مناطقی از مغز است که با فلج مغزی مرتبط هستند.
علائم فلج مغزی دیسکینتیک چیست؟
در حالی که برخی از علائم منحصر به فلج مغزی آتتوئید هستند، برخی دیگر می‌توانند در هر نسخه‌ای از این بیماری رخ دهند. مثال‌ها عبارت‌اند از:
- درد - که در 50% تا 75% موارد فلج مغزی وجود دارد
- اختلال گفتار - در 40٪ تا 50٪ موارد
- اختلال شنوایی - در 10٪ تا 20٪ موارد
- اختلالات ارتوپدی - مانند اسکولیوز یا مشکلات رشدی در پاها
- رشد ناموفق
- بیماری قلبی
توانایی‌های ذهنی کودک شما در این نوع فلج مغزی در مقایسه با نسخه‌های دیگر کمتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند. تنها یک نفر از هر چهار نفر مبتلا به این بیماری، تغییرات آشکاری در توانایی‌های ذهنی یا صرع در کنار سایر علائم خود نشان می‌دهند. در برخی از نسخه‌های فلج مغزی، این علائم به‌جای این میزان 25 درصد، در 50 درصد افراد وجود دارند.
علائم انواع رایج فلج مغزی شامل موارد زیر هستند:
دیستونی. از بین سه نوع فلج مغزی دیسکینتیک، حرکات دیستونی بارزترین هستند. حرکات دیستونی می‌تواند مختص یک عضو بدن (به نام دیستونی کانونی) باشد یا بر بخش بیشتری از بدن تأثیر بگذارد. زمانی که هر دو پا و حداقل یک بازو یا تنه و حداقل یک اندام تحت تأثیر قرار گرفته باشند، دیستونی عمومی نامیده می‌شود.
به‌عنوان مثال، دیستونی کانونی ممکن است فقط روی پا تأثیر بگذارد و حرکات غیرارادی زمانی که می‌خواهید روی آن وزن بیاورید، بسیار واضح‌تر می‌شوند. دیستونی عمومی می‌تواند در توانایی‌های گفتار و بلع مشکل ایجاد کند.
سایر خصوصیات فلج مغزی دیستونی عبارت‌اند از:
- وضعیت غیرطبیعی
- حرکات سریع و آهسته
- حرکات دردناک
آتتوز. این نوع فلج مغزی شامل نوسانات غیرقابل کنترل در تون عضلانی و تغییر از حالت لنگی و فلاپی در یک لحظه به انجام حرکات بسیار متنوع در لحظه بعد است.
سایر ویژگی‌های این نوع فلج مغزی دیسکینتیک شامل موارد زیر هستند:
- ظاهری بی‌قرار – به‌دلیل حرکت مداوم
- دشواری در انجام حرکات بسیار خاص مانند خاراندن بینی
- نیاز به آرامش کامل قبل از سکون کامل
- کاهش یا توقف کامل حرکات غیرارادی در هنگام خواب
- ناتوانی در نگه داشتن اشیا مانند چنگال یا خودکار
کره. سایر ویژگی‌های مرتبط با این نوع حرکت عبارت‌اند از:
- حرکات گسترده و فراگیر
- حرکات خشونت‌آمیز و وحشیانه
- کاهش حرکت در هنگام خواب
به‌طور کلی، تمام حرکات دیسکینتیک نیز می‌توانند در هنگام تجربه استرس بارزتر شوند.
روشهای درمان فلج مغزی دیسکینتیک
یک برنامه درمانی متناسب با علائم و توانایی‌های کودک شما به گسترش دامنه حرکت عملکردی او کمک می‌کند. هرچه مداخله زودتر انجام شود، شانس کودک شما برای به دست آوردن کنترل حرکتی و عملکرد بهتر است. به‌طور معمول، درمان فلج مغزی دیسکینتیک شامل موارد زیر است:
- فیزیوتراپی. این روش درمانی مهمترین جزء درمان فلج مغزی دیسکینتیک است. این روش شامل انواع تمرینات برای بهبود قدرت عضلانی، هماهنگی و کنترل بر مهارت‌های حرکتی درشت و ظریف است.
- کاردرمانی. کاردرمانی شامل آموزش به کودک است و چگونگی انجام فعالیت‌های روزانه زندگی مانند لباس پوشیدن، حمام کردن، یا تغذیه را به او آموزش می‌دهد. درمانگر تمرین‌های مفیدی را به کودکان آموزش می‌دهد که به آن‌ها در بهبود هماهنگی و کنترل کمک می‌کند و ممکن است ابزارهای ویژه‌ای را برای آسان‌تر کردن آن توصیه کند.
- گفتاردرمانی. کودکانی که در صحبت کردن و بلع مشکل دارند می‌توانند از گفتاردرمانی بهره ببرند؛ زیرا درمانگر به آن‌ها تکنیک‌های بیان، تکنیک‌های بلع ایمن و تمریناتی برای بهبود قدرت در دهان و فک‌ها آموزش می‌دهد. این روش‌ها نه تنها به آن‌ها کمک می‌کند تا ارتباط بهتری برقرار کنند، بلکه تضمین می‌کند که آن‌ها تغذیه مناسبی دارند.
- درمان با سلول‌های بنیادی. این روش درمانی شامل استفاده از سلول‌های سالم خود بیمار برای درمان سلول‌هایی است که در اثر دژنراسیون مخچه آسیب دیده‌اند. این فرآیند ایمن و آسان است و به بیماران اجازه می‌دهد همان روز به خانه بروند.
- وسایل کمکی. متخصصان ممکن است ابزارهای حرکتی مانند زانوبند، واکر یا ویلچر را برای کمک به تحرک راحت‌تر کودکان توصیه کنند.
- دارو/ جراحی. داروهای خاصی وجود دارند که پزشکان ممکن است برای کاهش سفتی و درد عضلانی تجویز کنند. علاوه بر این، جراحی می‌تواند ناهنجاری‌های قابل توجه در اندام‌ها و مفاصل را اصلاح کند. بنابراین به کودکان کمک می‌کند راحت‌تر حرکت کنند.
- یوگا. فعالیت‌هایی مانند یوگا یا حرکات کششی، زمانی که با یک درمانگر آموزش‌دیده انجام می‌شوند، می‌توانند به کاهش درد ناشی از انقباضات عضلانی کمک کنند.
- رژیم غذایی. پزشک ممکن است تغذیه خاصی را برای کودک شما توصیه کند تا به رشد صحیح ماهیچه‌های او کمک کند.
برخی از والدین ممکن است از درمان‌های جایگزین مانند داروهای گیاهی یا طب سوزنی استفاده کنند. اما توجه داشته باشید همیشه قبل از انجام این کار با پزشک خود مشورت کنید؛ زیرا برخی از این درمان‌ها ممکن است با درمان‌های تجویز شده توسط پزشک تداخل داشته باشند.
جمع‌بندی
زندگی با فلج مغزی دیسکینتیک می‌تواند طاقت‌فرسا باشد، اما درمان و حمایت می‌توانند به مدیریت علائم آن کمک کنند. به‌عنوان والدین یک کودک مبتلا به فلج مغزی، سعی کنید به‌طور مداوم پیشرفت فرزند خود را زیر نظر داشته باشید و پزشک را در جریان هر گونه تغییر قرار دهید. با مداخله زودهنگام و درمان و معاینات منظم، کودک شما می‌تواند از یک زندگی بدون درد لذت ببرد. کلینیک توانبخشی راه کمال نیز با کمک کادر درمانی مجرب و دلسوز در این راستا به شما یاری می‌رساند.جهت دریافت مشاوره رایگان و یا دریافت وقت ویزیت با کلینیک های گروه توانبخشی راه کمال در تماس باشید.
منابع
مطالب مشابه
کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً در ارتباطات اجتماعی و تعامل با دیگران با چالش‌هایی مواجه هستند. در 18ماهگی، والدین باید توجه دقیقی به نحوه تعامل فرزندشان با اطرافیان داشته باشند. نشانه‌های رایجی که ممکن است در این سن ظاهر شوند عبارت‌اند از: فقدان تماس چشمی مؤثر، پاسخ محدود به نام، عدم علاقه به بازی‌های تعاملی و مشکلات در تقلید حرکات یا رفتارها
گزارش‌های موجود از سوی اسپکتروم نشان می‌دهند که سن 6سالگی برای کودکان مبتلا به اوتیسم نقطه عطف مهمی است؛ چرا که طبق مطالعه‌ای طولانی‌مدت، شدت ویژگی‌های اوتیسم در بسیاری از کودکان از سنین 3 تا 6 سالگی کاهش می‌یابند، ولی این پیشرفت معمولاً برای سه‌چهارم کودکان متوقف می‌شود.
تشخیص زودهنگام اوتیسم در کودکان 2 ساله نقشی حیاتی در بهبود نتایج بلندمدت دارد. تحقیقات نشان داده‌اند که شناسایی و مداخله به‌موقع، به‌ویژه در دوران حساس رشد مغز، می‌تواند به توسعه مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و رفتاری کودک کمک چشمگیری کند.
گفتاردرمانی و کاردرمانی پایه‌های اصلی مدیریت اوتیسم محسوب می‌شوند. بااین‌حال، بسیاری از خانواده‌ها برای تکمیل این روش‌ها به سراغ درمان‌های طبیعی و سنتی مانند شاهدانه، داروهای گیاهی و ... می روند.
یکی از مواردی که افراد مبتلا به اوتیسم برای جبران ناراحتی در هنگام برقراری ارتباط چشمی انجام می‌دهند، نگاه کردن به چیزی غیر از چهره دیگران در حین تعامل اجتماعی است. برای مثال دانش‌آموز مبتلا به اوتیسم در مدرسه می‌تواند هنگام نگاه کردن و ور رفتن با شیئی خاص، مانند اسباب‌بازی یا مداد بهتر روی درس تمرکز کند.
تیک‌ها، حرکات یا صداهای ناگهانی و سریعی هستند که کودک به‌طور مکرر و غیرارادی انجام می‌دهد. اگر کودک تیک حرکتی داشته باشد، ممکن است به‌طور مکرر پلک بزند یا شانه‌های خود را بارها و بارها بالا بیندازد. اگر تیک صوتی داشته باشد، احتمالاً به‌صورت ناخواسته صدای خرخر ایجاد می‌کند یا احساس نیاز به صاف کردن مداوم گلو دارد. تیک‌ها اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کنند.
هنگامی که کودک به وسواس فکری عملی مبتلا می‌شود، افکار وسواسی و رفتاری اجباری می‌توانند بسیار مکرر و شدید شوند و در زندگی روزمره و رشد طبیعی کودک اختلال ایجاد کنند.
اختلال انفجاری متناوب (IED) نوعی اختلال رفتاری است که با دوره‌های مکرر خشم و پرخاشگری شدید مشخص می‌شود. این فوران‌ها می‌توانند کلامی یا جسمی باشند و اغلب غیرقابل پیش بینی هستند.
هنگامی که مغز در درک ورودی بصری دریافتی مشکل داشته باشد، اطلاعات به‌درستی درک نشده و نمی‌توانند با سایر حواس ادغام شوند.توجه به این نکته بسیار مهم است که اختلال حس بینایی به مشکلات مربوط به بینایی اشاره ندارد. درواقع کودکی که ازنظر بینایی دید 20/20 کامل دارد، اگر با اختلال حس بینایی دست و پنجه نرم کند، همچنان در درک آنچه می‌بیند با مشکل مواجه می‌شود.
آسیب سر می تواند به خفیفی ضربه، کبودی (کوفتگی) یا بریدگی روی سر باشد. یا می تواند ضربه مغزی، بریدگی عمیق یا زخم باز، شکستگی استخوان جمجمه، خونریزی داخلی یا آسیب به مغز باشد.