اختلال یادگیری املا (دیسورتوگرافی) نوعی ناتوانی در نوشتن است که در افراد مختلف به‌ویژه کودکان به‌صورت مشکل در نوشتن صحیح کلمات و رعایت قوانین گرامری بروز می‌کند. افراد مبتلا به این اختلال در تشخیص صداها و نوشتن آن‌ها دچار مشکل هستند. این اختلال اغلب در افرادی دیده می‌شود که با سایر اختلالات یا تأخیرهای زبانی مانند نارساخوانی مواجه هستند.
علائم اختلال یادگیری املا
اگرچه این اختلال برخی افراد را بیشتر از دیگران تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما شایع‌ترین علائم آن عبارت‌اند از:
- اشتباهات گرامری و نقطه‌گذاری مکرر
- استفاده نادرست از حروف یا حذف آن‌ها
- جا انداختن یا جایگزینی اشتباه حروف
- نوشتن کلمات به‌صورت به‌هم چسبیده یا اشتباه گرفتن کلمات گفتاری و نوشتاری
- مشکل در تفکیک صداها و نوشتن صحیح آن‌ها
- سردرگمی بین صامت‌هایی که آوای مشابه دارند مثل ب و پ یا ت و د
- اشتباه گرفتن حروف با شکل مشابه مثل ب و پ
افراد مبتلا به اختلال دیکتهنویسی در پردازش متون نوشتاری دچار مشکل هستند؛ زیرا یافتن کلمه صحیح انرژی زیادی می‌طلبد. این امر اغلب باعث ناامیدی در هنگام نوشتن می‌شود و فرد باید توجه زیادی به هر کلمه داشته باشد. این موضوع زمان نوشتن را طولانی می‌کند و منجر به ناراحتی و کاهش عملکرد در حوزه تحصیلی و شخصی می‌شود.
علاوه‌بر اشتباهات گرامری، انسجام ضعیف متنی و عدم انتقال صحیح افکار به متن نیز از نشانه‌های این اختلال هستند.
علائم اختلال یادگیری املا در کودکان
این علائم معمولاً در دوران دبستان، زمانی که کودک در انجام تکالیف، انشا و سایر فعالیت‌های مرتبط با نوشتن دچار مشکل می‌شود، ظاهر می‌شوند.
کودکان مبتلا به این اختلال ممکن است در رونویسی از تخته یا دیکته مشکل داشته باشند. آن‌ها متن‌هایی با جملات پراکنده و کوتاه تولید می‌کنند که دارای خطاهای املایی مکرر هستند و این خطاها در طول زمان تکرار می‌شوند. اگر این مشکلات علیرغم تلاش‌های کودک ادامه یابند، باید به متخصص مراجعه کرد.
علائم اختلال یادگیری املا در بزرگسالان
اختلال یادگیری املا، اختلالی خاص است که با گذشت زمان از بین نمی‌رود و می‌تواند در طول زندگی فرد ادامه داشته باشد. این اختلال به‌طور ناگهانی در بزرگسالی ظاهر نمی‌شود، بلکه از دوران کودکی وجود دارد. در برخی موارد، اختلال یادگیری املا در کودکی نادیده گرفته شده یا به اشتباه تفسیر می‌شود. درنتیجه از راهکارهای موقتی استفاده می‌شود به رفع مشکل اصلی کمکی نمی‌کنند.
گاهی اختلال دیکتهنویسی تا زمانی که فرد در انجام وظایف خاص (چه در مدرسه و چه در محل کار) با مشکلات جدی برخورد نکند، تشخیص داده نمی‌شود. شناسایی و مدیریت صحیح این اختلال برای توسعه استراتژی‌های جبرانی و غلبه بر چالش‌ها ضروری هستند.
علائم این اختلال در بزرگسالی شامل موارد زیر هستند:
- استفاده از زبان غیر دقیق
- مشکلات املایی
- نوشتن کند و خسته‌کننده
- دشواری در حفظ، درک و ترکیب متون
- احساس ضعف در مهارت‌های نوشتاری (خودکارآمدی پایین)
اگرچه ممکن است اشتباهات املایی در بزرگسالی به‌دلیل تجربیات تحصیلی کمتر باشند، اما همچنان برخی از مشکلات اساسی در نوشتن و پردازش زبان باقی می‌مانند.
بروز این اختلال در بزرگسالی باعث کاهش اعتمادبه‌نفس، احساس ناتوانی و عدم پیگیری اهداف و کاهش رفاه عاطفی و اجتماعی می‌شود.
بااین‌حال، ارزیابی دقیق زمان بروز این اختلال اهمیت زیادی دارد. اگر اختلال دیکتهنویسی در دوران کودکی وجود نداشته و فقط در بزرگسالی ظاهر شده است، ممکن است نتیجه استرس‌های شدید بوده و نشان‌دهنده وجود اختلال املا نباشد.
سطوح شدت دیسورتوگرافی
دیسورتوگرافی مانند سایر اختلالات یادگیری با سه سطح شدت ظاهر می‌شود:
- سطح خفیف: اشتباهات املایی کم هستند و به پردازش کلی متن آسیب جدی نمی‌زنند.
- سطح متوسط: اشتباهات املایی متعدد هستند و برای تدوین و درک متون بهتر است از رایانه در نوشتن استفاده شود.
- سطح شدید: اشتباهات املایی زیاد هستند و برای نوشتن و درک متون، استفاده از رایانه ضروری است.
علل اختلال یادگیری املا
عوامل مختلفی می‌توانند باعث اختلال یادگیری املا شوند، ازجمله:
- علل ذهنی: تأخیر در یادگیری قواعد گرامری اساسی
- علل زبانی: مشکل در یادگیری زبان و محدودیت در دانش واژگان
- علل آموزشی: روش‌های آموزشی که متناسب با سبک یادگیری کودک نیستند
- علل ادراکی: مشکلات مرتبط با فرایندهای بینایی و شنوایی
تشخیص اختلال یادگیری املا
این اختلال نباید با اشتباهات گرامری رایج کودکان در حین یادگیری، اشتباه گرفته شود. برای تشخیص صحیح، باید به موارد زیر توجه شود:
- اشکال در املا
- اختلاط حروف
- دشواری در جداسازی کلمات و هجاها
آزمایش‌های ارزیابی این اختلال شامل موارد زیر هستند:
- تست‌های شنیداری
- ارزیابی مهارت‌های نوشتن و یادگیری قوانین زبان
تفاوت اختلال یادگیری املا و نارساخوانی
درحالی‌که گاهی‌اوقات کودک ممکن است با هر دو اختلال یادگیری املا و نارساخوانی دست و پنجه نرم کند، بااین‌حال این دو اختلال متفاوت هستند:
- نارساخوانی در درجه اول اختلالی است که بر حوزه خواندن تأثیر می‌گذارد. بنابراین کودک در تشخیص و رمزگشایی کلمات مشکل دارد.
- اختلال یادگیری املا، اختلالی است که بر نوشتار و به‌طور خاص بر املای کلمات تأثیر می‌گذارد. کودکان مبتلا به اختلال دیکتهنویسی در نوشتن صحیح کلمات و اعمال قوانین استفاده و توافق مشکل دارند.
افرادی که مبتلا به نارساخوانی تشخیص داده می‌شوند، اغلب دچار دیسورتوگرافی می‌شوند. اما ممکن است اختلال یادگیری املا بدون ابتلا به ناتوانی در خواندن اتفاق بیفتد.
درمان اختلال یادگیری املا
درمان اختلال یادگیری املا معمولاً توسط متخصص گفتاردرمانی انجام می‌شود. در گفتاردرمانی ابتدا علائم را ارزیابی می‌کند تا مطمئن شود که مشکلات نوشتاری ناشی از آسیب‌های عصبی یا اختلالات شناختی دیگر نیستند. پس از تشخیص، مناسب‌ترین درمان برای فرد انتخاب می‌شود.
در درمان این اختلال، دو سطح درمانی وجود دارند: ابتدایی و پیشرفته.
- در سطح ابتدایی، توانبخشی روی مؤلفه‌های واج‌شناختی و استعاره‌ای متمرکز است. در این مرحله، کودکان ازطریق تمرین‌های ترکیبی و تقسیم‌بندی واجی آموزش می‌بینند تا صداها را شناسایی کنند. سپس با هدف خودکارسازی تشخیص املا و تولید نوشتاری، به یادگیری تطابق بین صداها و نمادهای گرافیکی پرداخته می‌شود.
- در سطح پیشرفته، درمان بیشتر بر روی گسترش واژگان املایی و واجی و بهبود تسلط بر خواندن و نوشتن متمرکز است. در این مرحله، قواعد خاص املایی و گرامری آموزش داده شده و تمرین‌هایی برای بهبود تمایز صداها و به خاطر سپردن شکل‌های املایی انجام می‌شوند.
برای افزایش توانایی‌های شناختی، از تکنیک‌ها و ابزارهای مختلفی استفاده می‌شوند، مانند:
- نوت‌بوک‌های دیجیتال برای نوشتن آسان‌تر
- تمرین‌های همزمان خواندن و نوشتن که به تحریک هر دو مهارت کمک می‌کنند
- تولید گفتار که متن دیجیتال را به صدا تبدیل کرده و خواندن را آسان‌تر می‌کند
- پیش‌بینی املایی که به اصلاح اشتباهات املایی کمک می‌کند
- پیشنهادات واژگانی که به گسترش دایره لغات و بهبود نوشتار کمک می‌کنند
- استراتژی‌های مطالعه که به فرد کمک می‌کنند اطلاعات را به‌طور مؤثر سازماندهی و به خاطر بسپارد
در سطح پیشرفته‌تر، تمرکز بر روی موارد زیر است:
- کلمات همفون (همصدا) اما نه هموگراف (هم‌نوشت)
- گسترش دایره لغات
- نحو، علائم نگارشی و استفاده از حروف تأکید و آپاستروف‌ها
حمایت از کودک مبتلا به اختلال یادگیری املا
حمایت از کودک مبتلا به دیسورتوگرافی نیازمند صبوری، پشتکار و رویکردی سازگار و دلسوزانه است. در ادامه چند راهکار برای کمک به فرزندتان ارائه شده‌اند:
- بازی‌های آموزشی را وارد برنامه کنید: بازی‌های مختلف طراحی کرده و به تقویت مهارت‌های املایی کودک کمک کنید. در طول بازی می‌توانید روی کلمات خاص و ویژگی‌های املایی مانند صامت‌ها، صداهای پیچیده یا کلمات استثنایی تمرکز کنید.
- از ابزارهای بصری استفاده کنید: کودکان مبتلا به اختلال یادگیری املا اغلب یادگیرنده‌های بصری هستند. بنابراین از کارت‌های تصویری، پوسترها یا اپلیکیشن‌هایی که کلمات را با تصاویر تطبیق می‌دهند، استفاده کنید. این روش باعث تقویت حافظه بصری می‌شود.
- صبور باشید و به کودک دلگرمی بدهید: هر بار که فرزندتان پیشرفت می‌کند، او را تشویق کنید. تشویق مداوم، اعتمادبه‌نفس او را افزایش می‌دهد و انگیزه‌اش را برای مقابله با چالش‌ها بیشتر می‌کند.
جمع‌بندی
اختلال یادگیری املا نوعی اختلال در توانایی نوشتن صحیح واژه‌ها است. در این صورت حتی اگر فرد از مهارت‌های خواندن و حافظه دیداری مناسبی برخوردار باشد، قادر به نوشتن کلمات به‌طور صحیح نیست. این اختلال معمولاً ناشی از مشکلات در پردازش زبان نوشتاری است و ممکن است با مشکلاتی در هجی کردن، ساختار جملات و یادگیری قوانین نوشتاری همراه باشد. درمان آن شامل آموزش‌های تخصصی برای تقویت مهارت‌های نوشتاری، استفاده از ابزارهای کمک‌یار و تمرینات ویژه است. این اختلال ممکن است در کنار دیگر اختلالات یادگیری مانند دیسلکسیا دیده شود.
منابع
مطالب مشابه
درگیر شدن در تمرین‌های ناتوانی‌های یادگیری برای بهبود رشد شناختی، اجتماعی و عاطفی ضروری است. این فعالیت‌ها به کودکان و بزرگسالان فرصتی می‌دهند تا مهارت‌های زندگی روزمره خود را بهبود بخشند، استقلالشان را افزایش داده و تعاملات اجتماعی معنادار را گسترش دهند.
اختلال یادگیری املا (دیسورتوگرافی) نوعی ناتوانی در نوشتن است که در افراد مختلف به‌ویژه کودکان به‌صورت مشکل در نوشتن صحیح کلمات و رعایت قوانین گرامری بروز می‌کند.افراد مبتلا به این اختلال در تشخیص صداها و نوشتن آن‌ها دچار مشکل هستند. پ
لالی انتخابی (SM)، اختلال سلامت روان است که باعث می‌شود بیمار به‌دلیل ترس یا اضطراب نتواند در موقعیت‌های خاص صحبت کند. این بیماری معمولاً کودکان خردسال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند نوجوانان و بزرگسالان را نیز درگیر کند.
آسیب نخاعی در کودکان بسیار نادر است، اما می‌تواند در پی تولد تروماتیک، حوادث رانندگی، سقوط، آسیب‌های ورزشی یا خشونت (مانند زخم‌های چاقو) رخ دهد. این ضایعه‌ها تأثیر قابل توجهی بر زندگی کودک و خانواده او می‌گذارند و می‌توانند منجر به فلج یا از دست دادن حواس شوند.
کاردرمانی طیفی از مداخلات را برای کمک به کودکان مبتلا به روماتیسم مفصلی پیشنهاد می‌دهد. این مداخلات شامل ارائه بازی‌های طراحی‌شده ویژه برای حداکثر کردن دامنه حرکت یا ارائه مشاوره درمورد وضعیت قرارگیری، حداکثر کردن مهارت‌ها و گاهی‌اوقات ارائه آتل هستند.
تأخیر در رشد، زمانی است که کودک شما در دستیابی به یک یا چند نقطه عطف رشدی در مقایسه با همسالان خود کندتر عمل می‌کند. نقاط عطف رشدی شامل مهارت‌هایی مانند موارد زیر هستند: لبخند زدن برای بار اول، غلت زدن، بلند شدن و ایستادن، بای‌بای کردن، برداشتن اولین قدم و گفتن اولین کلمه مانند «بابا»
هر کودک پس از سکته مغزی مسیر بهبودی منحصربه‌فردی را طی می‌کند. با وجود اینکه سریع‌ترین پیشرفت‌ها معمولاً در ماه‌های اولیه پس از سکته مغزی رخ می‌دهند، اما فرایند توانبخشی می‌تواند برای سال‌ها ادامه یابد و نیازمند تعهد، صبر و کار تیمی متخصصان است.
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است صورتی با ویژگی‌های خاص داشته باشند که آن‌ها را از افراد عادی متمایز می‌کند. برخی از این ویژگی‌ها عبارت‌اند از پیشانی بزرگ، چشم‌های برجسته یا گشاد، لب بالایی نازک، بینی پهن و فیلتروم کوتاه (شیار بین بینی و لب بالایی)
شناخت علائم اولیه اوتیسم در نوزادان ۶ ماهه نقشی کلیدی در تضمین رشد سالم آن‌ها دارد. والدین با توجه به نشانه‌هایی مانند کاهش تماس چشمی، نبود پاسخ‌های اجتماعی، و تأخیر در مهارت‌های ارتباطی می‌توانند اقدامات زودهنگام را برای تشخیص و مداخلات مؤثر انجام دهند.
کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً در ارتباطات اجتماعی و تعامل با دیگران با چالش‌هایی مواجه هستند. در 18ماهگی، والدین باید توجه دقیقی به نحوه تعامل فرزندشان با اطرافیان داشته باشند. نشانه‌های رایجی که ممکن است در این سن ظاهر شوند عبارت‌اند از: فقدان تماس چشمی مؤثر، پاسخ محدود به نام، عدم علاقه به بازی‌های تعاملی و مشکلات در تقلید حرکات یا رفتارها