کار درمانی ذهنی بر کمک به کودکان مبتلا به بیماری‌های روانپزشکی تمرکز دارد تا بتوانند تا حد امکان مستقل زندگی کنند. کاردرمانگران مهارتهای زندگی را به کودکان آموزش می‌دهند، به بهبود استقلال آن‌ها کمک می‌کنند و مهارتهای مقابله‌ای را برای مقابله با ناهنجاری‌های روانی پیشنهاد می‌دهند. در این مطلب قصد داریم درمورد کار درمانی ذهنی کودکان، اهداف، مزایا و ... صحبت کنیم. با ما همراه باشید.
کار درمانی ذهنی چیست؟
کاردرمانی (OT) شاخه ای از مراقبت های بهداشتی است که به افراد در هر سنی که دارای مشکلات جسمی، حسی یا شناختی هستند کمک می کند.
کاردرمانی ذهنی ریشه در سلامت روان دارد. در اصل، ایده پشت کار درمانی ذهنی این بود که درگیر کردن افراد در فعالیت‌های مولد و معنادار، بهزیستی روانی آن‌ها را بهبود می‌بخشد و تصور می‌شد که درگیر و فعال ماندن، نقشی اساسی در مدیریت علائم و بهبودی مشکلات ذهنی و سلامت روان دارد.
امروزه کارشناسان بهداشت روان تشخیص داده‌اند که علل و درمان‌های سلامت روان متفاوت هستند. درمان‌ها معمولاً بر درمان و دارو تأکید می‌کنند، اما اصلاح سبک زندگی و مهارتهای خودیاری به‌عنوان اجزای مهم بهبودی شناخته می‌شوند.
کار درمانی ذهنی می‌تواند به بیماران کمک کند تا توانایی خود را برای عملکرد مؤثر در محیط خود به حداکثر برسانند و نقش مهمی در مقابله، درمان و بهبودی ایفا کنند.
اهداف کار درمانی ذهنی
اهداف کاردرمانی ذهنی شامل موارد زیر هستند:
- کاردرمانگر سلامت روان با کودکان کار می‌کند که پس از یک بیماری روانی قادر به از سرگیری فعالیت‌های عادی خود نیستند.
- کاردرمانگران به کودکان کمک می‌کنند تا به عملکرد طبیعی خود بازگردند و ابزارهایی را برای مراقبت از سلامت روان در اختیار آن‌ها قرار می‌دهند.
- کاردرمانگر به‌عنوان فردی حمایت‌کننده برای بیمار عمل می‌کند و هدف او کمک به بیمار برای یافتن یا بازیابی استقلال خود در جامعه است.
- مداخله کار درمانی همچنین به توسعه منابع شخصی مانند عزت نفس، احساس ارزشمندی و مدیریت هیجانی کمک می‌کند.
چه بیماری‌هایی توسط کاردرمانگران ذهنی درمان می‌شوند؟
کاردرمانی ذهنی برای درمان بیماری‌های سلامت روان زیر استفاده می‌شود:
- اختلال سازگاری
- افسردگی
- اختلالات اضطرابی
- اختلال استرس پس از سانحه
- اختلالات خلقی
وظایف کاردرمانگران
کاردرمانگران آموزش‌های جامعی دریافت می‌کنند که به‌طور منحصربه‌فرد آن‌ها را برای رسیدگی به نیازهای متنوع افراد در محیط‌های بهداشت روان مجهز می‌کند. کاردرمانگرها در طیف وسیعی از حوزه‌ها ازجمله موارد زیر به کودک کمک می‌کنند:
- استراتژی‌های حسی: درک و رسیدگی به چالش‌های پردازش حسی برای ارتقای نظم و راحتی
- مهارتهای عاطفی‌اجتماعی: حمایت از توسعه مهارتهای اجتماعی، تنظیم عاطفی و روابط بین‌فردی
- تجزیه و تحلیل محیطی: ارزیابی فضاهای فیزیکی که افراد در آن زندگی می‌کنند و درگیر فعالیت می‌شوند. ممکن است تغییراتی در محیط فیزیکی برای افزایش استقلال و به حداقل رساندن موانع توصیه شود.
- ارزیابی شناختی: ارزیابی عملکرد شناختی و اجرای راهبردهایی برای تقویت حافظه، توجه و حل مسئله
- برنامه‌ریزی درمان: بر اساس ارزیابی، کاردرمانگران برنامه‌های درمانی فردی را متناسب با نیازها و اهداف کودک ایجاد می‌کنند. این طرح‌ها ممکن است شامل راهبردهایی برای بهبود مهارتهای مقابله‌ای، افزایش توانایی‌های خودمراقبتی، ارتقای مشارکت اجتماعی و توسعه روال‌هایی باشد که از رفاه روانی حمایت می‌کنند.
- مداخله در بحران: در مواقع بحران، کاردرمانگرها پشتیبانی و راهنمایی برای کمک به کودک در مسیریابی موقعیت‌های دشوار و دسترسی به منابع مناسب ارائه می‌کنند. آن‌ها همچنین ممکن است با سایر متخصصان برای اطمینان از مراقبت جامع همکاری کنند.
کاردرمانگر در طول جلسات کار درمانی به موضوعات زیر می‌پردازد:
- روال‌ها و عادات سبک زندگی
- عوامل استرس‌زا و مدیریت استرس
- عوامل خطر سلامت روان
- انگیزه و سطح انرژی
روش‌های رایج کاردرمانی ذهنی
مداخلات کاردرمانگر در سلامت روان بر کمک به کودک برای توسعه، بازیابی یا حفظ مهارتهای موردنیاز برای انجام فعالیت‌های روزانه، علیرغم چالش‌های سلامت روان تمرکز دارد. در اینجا برخی از مداخلات رایج کار درمانی ذهنی آورده شده‌اند:
- تجزیه و تحلیل و اصلاح فعالیت: کاردرمانگران فعالیت‌ها و روال روزانه کودک را ارزیابی می‌کنند تا زمینه‌های بهبود را شناسایی کنند. کاردرمانگر ازطریق اصلاح و بازسازی، به بیمار کمک می‌کند در فعالیت‌هایی که باعث بهزیستی ذهنی او می‌شوند، شرکت کند.
- توسعه مهارت: مداخلات کار درمانی ذهنی بر تقویت مهارتهای ضروری زندگی ازجمله استراتژی‌های مقابله‌ای، مهارتهای اجتماعی یا تکنیک‌های مدیریت استرس برای عبور از چالش‌ها و تقویت تاب‌آوری تمرکز می‌کند. این امر ازطریق طیف وسیعی از مداخلات مانند درمان‌های رفتاری‌شناختی (CBT)، ذهن آگاهی، و درمان‌های روان‌پویشی انجام می‌شود.
- سازگاری‌های محیطی: کاردرمانگر تأثیر محیط بر سلامت روان را تشخیص می‌دهد. کاردرمانگر محیطی حمایتی برای آرامش، بهره‌وری و تعادل عاطفی ایجاد می‌کند.
- یکپارچگی حسی: پرداختن به مشکلات پردازش حسی در مراقبت از سلامت روان بسیار مهم است. کاردرمانگر ازطریق تکنیک‌های یکپارچگی حسی به تنظیم ورودی‌های حسی برای ارتقای تنظیم عاطفی و سلامت روانی کلی کمک می‌کند. این رویکرد شامل مداخلاتی مانند ایجاد تاب‌آوری ازطریق آموزش راهبردهای حسی، گسترش تحمل و ساخت رژیم‌های غذایی حسی برای تسهیل درگیری‌های اجتماعی است.
- آموزش و حمایت: کاردرمانگر به کودک و خانواده‌‌اش درمورد بیماری‌های سلامت روان، گزینه‌های درمانی و استراتژی‌های خودمدیریتی آموزش‌هایی ارائه می‌دهد. او همچنین از حقوق و نیازهای کودک دارای بیماری‌های سلامت روان دفاع می‌کند تا به خدمات سلامت روان، تسهیلات مناسب و منابع دسترسی داشته باشد.
چه زمانی و چرا باید به کاردرمانگر مراجعه کرد؟
هنگامی که صحبت از سلامت روان به میان می‌آید، تشخیص علائم هشداردهنده اولیه می‌تواند دشوار باشد. اگر متوجه تغییراتی در خلق‌و‌خوی فرزند خود، مشکل در تمرکز، مشکلات خواب یا بی‌میلی کودک نسبت به فعالیت‌های موردعلاقه شدید، حتماً باید به کاردرمانگر مراجعه کنید.
برای مراجعه به کاردرمانگر سلامت روان نیازی به نسخه پزشک نیست، اما پیش از مراجعه با پزشک خود صحبت کنید.
در حین ارزیابی کار درمانی ذهنی چه اتفاقی میفتد؟
اولین جلسه کار درمانی ذهنی با هدف ایجاد رابطه‌ای قابل اعتماد و کشف اینکه چگونه زندگی روزمره کودک تحت تأثیر بیماری قرار می‌گیرد، برگزار می‌شود.
این جلسه شامل ارزیابی تقریباً 90 دقیقه‌ای است و ممکن است برخی از پرسشنامه‌ها برای کمک به شناسایی مشکلات کودک مورد استفاده قرار گیرند. بسته به درمانگر، فرایند ارزیابی ممکن است متفاوت باشد.
مراحل کار درمانی ذهنی کودک عبارت‌اند از:
- ابتدا، درمانگر از والدین درمورد علائم و سابقه بیماری کودک می‌پرسد.
- در مرحله بعد، کاردرمانگر سعی می‌کند درمورد عملکرد کودک در خانه از والدین بپرسد. عملکرد کودک شامل روابط بین‌فردی، نحوه خوابیدن، تعداد دفعات غذا خوردن و ... است.
- در نهایت، آخرین بخش ارزیابی، درک عملکرد کودک در محل‌های اجتماعی است. این مرحله شامل درک روابط با همسالان، والدین، دوستان و ... است.
جلسات بعدی کاردرمانی حدود 50 دقیقه طول می‌کشند. کار درمانی ذهنی از چند هفته تا چند ماه ادامه دارد و تعداد جلسات به شدت علائم کودک بستگی دارند.
جمع‌بندی
کاردرمانگران سلامت روان می‌توانند نقش مهمی در درمان، مدیریت و بهبودی ایفا کنند. این متخصصان برای بهبود مهارتهای زندگی مستقل روزانه و کمک به کاهش علائم با آموزش مهارتهای مقابله و تقویت روال روزانه تلاش می‌کنند. هنگام کار درمانی ذهنی، کاردرمانگران ظرفیت عملکردی کودک را ارزیابی کرده، برنامه‌های فردی ایجاد می‌کنند و چارچوب‌های گام به گام را برای بهبود مهارتهای خاص پیشنهاد می‌دهند.
منابع
مطالب مشابه
معیارهای تشخیصی اختلال طیف اوتیسم (ASD) به طور خاص به مسائل گوارشی مانند مشکلات حرکات روده، تهوع یا درد معده اشاره نمی‌کنند. با این حال، تحقیقات نشان داده‌اند که کودکان مبتلا به اوتیسم به طور قابل توجهی بیشتر از همسالان خود با مشکلات گوارشی (GI) روبه‌رو هستند.
کودکان مبتلا به اوتیسم، همانند کودکان دیگر، اضطراب یا نگرانی‌های خود را بروز می‌دهند، اما روش‌های بیان آن‌ها ممکن است متفاوت باشند.
جیغ زدن در کودکان مبتلا به اوتیسم، رفتاری رایج است که می‌تواند دلایل مختلفی از جمله ناراحتی، اضطراب، تحریک بیش‌ازحد یا تلاش برای برقراری ارتباط داشته باشد. برخلاف کودکان معمولی، جیغ زدن در کودکان اوتیستیک اغلب بازتابی از چالش‌های حسی یا احساسی است که آن‌ها در درک و بیان نیازها یا احساسات خود تجربه می‌کنند.
مشاوره رابطه والدین با فرزند می‌تواند در مواجهه با موقعیت‌های چالش‌برانگیز گزینه‌ای مؤثر باشد.این فرآیند می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا به چالش‌ها به شکلی سالم‌تر پاسخ دهند و در نهایت، ارتبط با فرزند و شیوه‌های تربیتی خود را بهبود بخشند.
اوتیسم شدید یا اتیسم سطح 3 نوعی اوتیسم با نیازهای حمایتی بالا است. کودک مبتلا ممکن است غیرکلامی باشد یا گفتار بسیار محدود و مهارتهای اجتماعی بسیار کمی داشته باشد. این کودکان معمولاً با مشکلاتی در پردازش حسی و مشکلات زیادی در مواجهه با تغییرات در روال روزمره روبه‌رو هستند
اوتیسم خفیف یا سطح 1 با چالش‌هایی در زمینه‌های تعامل اجتماعی، ارتباطات و رفتار مشخص می‌شود. کودکان مبتلا به این سطح از اوتیسم علائمی خفیف‌تر نسبت به کودکان با اوتیسم سطح 3 نشان می‌دهند و به حمایت کمتری در زندگی روزمره نیاز دارند.
کاردرمانی در منزل برای کودکان به‌عنوان یک رویکرد نوین و مؤثر در حمایت از کودکان با نیازهای ویژه، توجه ویژه‌ای را جلب کرده است. این نوع درمان به کودکان این امکان را می‌دهد که در محیط آشنا و راحت خود، به بهبود مهارتهای حرکتی، اجتماعی و شناختی بپردازند.
با وجود اینکه تشخیص بیش فعالی در دوران نوزادی دشوار است، برخی علائم می‌توانند زنگ خطری برای توجه والدین باشند. به طور معمول، نوزادان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بیشتر از سایر کودکان نیازمند توجه و مراقبت هستند.
زمانی که در پی تشخیص یا درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) هستید، انتخاب دکتر واجد شرایط که تجربه‌ی بالایی در برخورد با این اختلال داشته باشد، بسیار حیاتی است. متخصصان مختلفی می‌توانند در تشخیص و درمان بیش فعالی مشارکت کنند. این گروه شامل پزشکان، روانشناسان، مددکاران اجتماعی، پرستاران، دستیاران پزشک و دیگر درمانگران مجاز می‌شود.
زانوهای ضربدری وضعیتی است که زانوهای کودک هنگام ایستادن به هم نزدیک می‌شوند و مچ پاها از یکدیگر فاصله دارند. در اکثر موارد نیاز به درمان خاصی ندارد و با حرکات اصلاحی حل می شود.