قرص آریپیپرازول با نام تجاری ابیلیزول یا آریزوور دارویی است که در دسته‌ای از داروها به نام آنتی سایکوتیک‌های آتیپیک قرار می‌گیرد. این داروها به مدیریت برخی بیماری‌های سلامت روان ازجمله مواردی که ممکن است بر کودکان مبتلا به بیماری‌های عصبی مانند اوتیسم یا بیش فعالی تأثیر بگذارند، کمک می‌کنند. آریپیپرازول با تأثیر بر برخی مواد شیمیایی در مغز مانند دوپامین و سروتونین کار می‌کند. این مواد می‌توانند به بهبود خلق‌وخو، کاهش اضطراب و مدیریت علائمی مانند تحریک‌پذیری، پرخاشگری و نوسانات خلقی که ممکن است برخی از کودکان با نیازهای خاص تجربه کنند، کمک کنند. توجه داشته باشید آریپیپرازول فقط باید تحت راهنمایی و تجویز متخصص، که به دقت مزایای بالقوه و عوارض جانبی آن را برای هر فرد بررسی می‌کند، استفاده شود.
حتما بخوانید: داروهای بیش فعالی کودکان
آریپیپرازول چطور عمل می کند؟
آریپیپرازول متعلق به گروهی از داروها به نام ضد روان پریشی است. این بیماری دارو شما را درمان نمی کند، اما می تواند به کاهش علائم کمک کند.
آریپیپرازول با تأثیر بر پیام رسان های شیمیایی در مغز (انتقال دهنده های عصبی) مانند دوپامین عمل می کند. اگر دوپامین شما بیش از حد باشد، می تواند باعث شود چیزهایی را ببینید که وجود ندارند (توهم) یا به چیزهایی فکر کنید که درست نیستند (هذیان). دوپامین همچنین در حرکات ماهیچه ای نقش دارد، بنابراین مقدار زیاد آن می تواند بر عضلات شما تأثیر بگذارد.
آریپیپرازول همچنین بر روی انتقال دهنده عصبی دیگری به نام سروتونین نیز اثر می کند که کفته می شود خلق و خو را کنترل می کند.
مصرف آریپیپرازول شخصیت شما را تغییر نمی دهد و اعتیادآور نیست.
تأثیر داروی آریپیپرازول بر بیش فعالی
آریپیپرازول میتواند برای کودکان با نیازهای ویژه مانند کودکان بیش‌فعال مفید باشد و به مدیریت چالش‌های خاصی که ممکن است با آن‌ها مواجه شوند، می‌پردازد. همچنین تحقیقات نشان می‌دهند مصرف این دارو به‌شکل قابل توجهی باعث بهبود علائم بیش‌فعالی و کاهش سطح پرولاکتین در کودکان می‌شود. در اینجا تأثیرات آریپیپرازول بر رفتارهای کودکان بیش فعالی ذکر شده‌اند:
- کنترل تحریک‌پذیری. آریپیپرازول میتواند به کاهش تحریک‌پذیری شدید و طغیان کمک کرده و کنترل احساسات را برای کودکان بیش فعال آسان‌تر کند.
- مدیریت پرخاشگری. برای کودکان بیش فعال، پرخاشگری میتواند به مبارزه تبدیل شود. آریپیپرازول ممکن است به آن‌ها کمک کند تا این احساسات و رفتارها را کنترل کنند.
- بهبود تمرکز. کودکان بیش فعال که مشکل ناتوانی در تمرکز و توجه دارند، می‌توانند با مصرف آریپیپرازول راحت‌تر تمرکز کنند.
- کاهش رفتارهای تکراری. آریپیپرازول ممکن است به کاهش اعمال تکراری کمک کند و به کودکان کنترل بیشتری بر اعمال خود بدهد.
- بهبود خلق‌وخو. برخی از کودکان بیش فعال معمولاً با تغییرات خلقی مواجه می‌شوند. آریپیپرازول میتواند به تثبیت خلق‌وخوی آن‌ها و ایجاد احساس بهتر کمک کند.
- کاهش اضطراب. آریپیپرازول ممکن است علائم اضطراب را کاهش دهد و تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های روزانه را برای کودکان بیش‌فعال راحت‌تر کند.
تحقیقات نشان می‌دهند مصرف همزمان این دارو در کنار رفتاردرمانی به بهبود مهارت‌های زندگی، تنظیم هیجانی، عملکرد اجرایی و مهارت‌های اجتماعی کودکان بیش‌فعال کمک می‌کنند و رشد کلی آن‌ها را ارتقا می‌دهند.
عوارض جانبی قرص آریپیپرازول 5 برای کودکان بیش فعال
درحالی‌که آریپیپرازول میتواند زندگی کودکان بیش فعال را به‌طور مثبت تغییر دهد، ممکن است مانند هر دارویی عوارض جانبی جزئی‌ای داشته باشد. برخی از عوارض جانبی این دارو شامل موارد زیر هستند:
- مشکلات موقتی شکم. کودکان ممکن است در ابتدا کمی احساس تهوع یا ناراحتی کنند.
- خمیازه کشیدن. برخی ممکن است بیشتر خمیازه بکشند، اما فقط بدن در حال تنظیم است.
- نوسانات انرژی. سطوح انرژی ممکن است تغییر کنند و کودک گاهی‌اوقات فعال‌تر و گاهی کم انرژی‌تر است.
- سبکی سر. کودکان ممکن است احساس سرگیجه کنند، اما معمولاً این حالت به سرعت از بین می‌رود.
- پوزخند و پلک زدن. پلک زدن بیشتر یا داشتن لبخندی خفیف ممکن است اتفاق بیفتد.
- علائم خواب‌آلودگی. کودکان گاهی‌اوقات ممکن است کمی احساس خستگی کنند.
- افزایش وزن. یکی از شایع‌ترین عوارض جانبی آریپیپرازول افزایش وزن است.
به یاد داشته باشید، این اثرات اغلب کوتاه‌مدت هستند.
یکی از عوارض جدی قرص آریپیپرازول، افزایش احتمال رفتار و تفکر خودکشی در کودکان، نوجوانان و بزرگسالانی است که داروهای ضدافسردگی برای اختلالات افسردگی اساسی و سایر اختلالات روانپزشکی مصرف می‌کنند. بنابراین مشورت با پزشک پیش از مصرف این دارو اهمیت زیادی دارد.
چه داروهایی با آریپیپرازول تداخل دارند؟
داروهای زیر با آریپیپرازول تداخل دارند. بنابراین این دارو را با هیچ یک از موارد زیر مصرف نکنید:
- برکس پی پرازول
- سیزاپراید
- دکسترومتورفان؛ کینیدین
- دروندارون
- متوکلوپرامید
- پیموزاید
- کینیدین
- تیوریدازین
آریپیپرازول ممکن است با موارد زیر نیز تداخل داشته باشد:
- آنتی هیستامین برای آلرژی، سرفه و سرماخوردگی
- کاربامازپین
- داروهای خاص برای اضطراب یا خواب
- برخی از داروهای افسردگی مانند آمی تریپتیلین، فلوکستین، پاروکستین، سرترالین
- داروهای خاصی برای عفونت‌های قارچی مانند فلوکونازول، ایتراکونازول، کتوکونازول، پوساکونازول، وریکونازول
- کلاریترومایسین
- داروهای بیهوشی عمومی مانند هالوتان، ایزوفلوران، متوکسی فلوران، پروپوفول
- لوودوپا یا سایر داروها برای بیماری پارکینسون
- داروهای فشار خون
- داروهای مخصوص تشنج
- داروهایی که عضلات را برای جراحی شل می‌کنند
- داروهای مخدر برای درد
- سایر داروهایی که فاصله QT را طولانی می‌کنند (باعث ریتم غیرطبیعی قلب می‌شوند)
- فنوتیازین‌ها مانند کلرپرومازین، پروکلروپرازین
- ریفامپین
جمع بندی
اگر فرزند شما مبتلا به بیش فعالی است و به دنبال راهکارهای مؤثر برای مدیریت این مشکل می‌گردید، استفاده از دارو میتواند یکی از گزینه‌های درمانی مؤثر باشد. درمان های بیش فعالی متفاوت هستند و برای حصول بهترین نتیجه باید به صورت ترکیبی استفاده شوند. گروه توانبخشی راه کمال با تیم متخصص خود، به شما کمک می‌کند تا بهترین برنامه درمانی را برای کودک خود انتخاب کنید. برای مشاوره و اطلاعات بیشتر، همین حالا با ما تماس بگیرید و از راهنمایی‌های حرفه‌ای بهره‌مند شوید.
منابع
مطالب مشابه
علائم ADHD در دختران اغلب به‌عنوان ویژگی‌های شخصیتی تلقی می‌شوند. به همین دلیل است که اغلب نادیده گرفته یا توجیه می‌شوند. اگر بیش فعالی در دختران تشخیص داده نشود، میتواند به مشکلاتی مانند عدم تطبیق شرایط در کلاس درس، عزت نفس پایین و سرزنش خود منجر شود. حتی میتواند سلامت روان را تا بزرگسالی تحت تأثیر قرار دهد.
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) به‌طور مؤثر به درمان اضطراب، افسردگی، و اختلال بی‌نظمی خلقی اخلال‌گرانه (DMDD) در کودکان کمک می‌کند. این روش با آموزش تکنیک‌هایی به کودکان برای تنظیم احساسات و رفتارهایشان کار می‌کند.
کاردرمانگران نقش حیاتی در راهنمایی کودکان قطع عضو در فرایند توانبخشی، به‌ویژه در استفاده از وسایل پروتزی ایفا می‌کنند. مشارکت آن‌ها از همان مرحله پیش از عمل جراحی آغاز می‌شود و بر مدیریت زخم و توصیه‌هایی برای تجهیزات تطبیقی تمرکز دارد که بیماران را برای جراحی آماده می‌کند.
اتیسم غیرکلامی زمانی است که کودک مبتلا به اوتیسم صحبت نمی‌کند، اما ممکن است انواع صداهای آوایی را تولید کند. اوتیسم غیرکلامی به این معنی نیست که کودک نمی‌تواند تعامل داشته باشد، یا کلمات و گفتار را درک کند. بلکه به این معناست که آن‌ها قادر به استفاده از زبان کلامی برای برقراری ارتباط نیستند.
لکنت زبان اختلالی گفتاری است که عضلات مورد استفاده برای صحبت کردن، به‌طور غیرقابل کنترلی منقبض شده یا حرکت می‌کنند و باعث مکث، صداهای ناخواسته و گیر کردن روی کلمات می‌شود.
کلاترینگ با ویژگی‌هایی مانند صحبت کردن بسیار سریع و استفاده از کلمات پُرکننده مانند «اِم» و «آه» همراه است. استفاده گاه‌به‌گاه از این کلمات در گفتار منسجم کاملاً عادی است، اما درصورت ابتلای کودک به این وضعیت، این ویژگی‌ها به عادتی همیشگی تبدیل شده و اغلب مانع از درک صحبت‌های او توسط دیگران می‌شوند.
زمانی که فردی اختلال لیسپ دارد، زبان خود را به گونه‌ای قرار می‌دهد که جریان هوای لازم برای تولید صداهای «س» و «ز» را مسدود یا تحریف می‌کند. این تحریف جریان هوا باعث می‌شود کودک به‌صورت نوک زبانی حرف بزند.
با گذشت زمان، کودکان مبتلا به سندرم رت مشکلات فزاینده‌ای در استفاده از عضلات کنترل‌کننده حرکت، هماهنگی و ارتباط پیدا می‌کنند. سندرم رت همچنین میتواند باعث تشنج و ناتوانی‌های ذهنی شود.
سندرم تورت، اختلالی است که بر سیستم عصبی تأثیر می‌گذارد و باعث ایجاد تیک می‌شود. تیک‌ها، حرکات یا صداهایی هستند که کودک بارها و بارها تکرار می‌کند و قادر به کنترل آن‌ها نیست. به‌عنوان مثال، کودکان مبتلا به سندرم توره ممکن است مدام گلوی خود را صاف کنند یا چشمک بزنند.
تشخیص اولیه کف پای صاف در کودکان اغلب توسط متخصصان اطفال انجام می‌شود. اگر فرزند شما هیچ درد یا علائم دیگری را تجربه نکند، معمولاً نیازی به آزمایش بیشتر نیست. کودکانی که علائم دارند باید توسط متخصصان ارتوپدی کودکان معاینه شوند.