قرص آریپیپرازول با نام تجاری ابیلیزول یا آریزوور دارویی است که در دستهای از داروها به نام آنتی سایکوتیکهای آتیپیک قرار میگیرد. این داروها به مدیریت برخی بیماریهای سلامت روان ازجمله مواردی که ممکن است بر کودکان مبتلا به بیماریهای عصبی مانند اوتیسم یا بیش فعالی تأثیر بگذارند، کمک میکنند. آریپیپرازول با تأثیر بر برخی مواد شیمیایی در مغز مانند دوپامین و سروتونین کار میکند. این مواد میتوانند به بهبود خلقوخو، کاهش اضطراب و مدیریت علائمی مانند تحریکپذیری، پرخاشگری و نوسانات خلقی که ممکن است برخی از کودکان با نیازهای خاص تجربه کنند، کمک کنند. توجه داشته باشید آریپیپرازول فقط باید تحت راهنمایی و تجویز متخصص، که به دقت مزایای بالقوه و عوارض جانبی آن را برای هر فرد بررسی میکند، استفاده شود.
حتما بخوانید: داروهای بیش فعالی کودکان
آریپیپرازول چطور عمل می کند؟
آریپیپرازول متعلق به گروهی از داروها به نام ضد روان پریشی است. این بیماری دارو شما را درمان نمی کند، اما می تواند به کاهش علائم کمک کند.
آریپیپرازول با تأثیر بر پیام رسان های شیمیایی در مغز (انتقال دهنده های عصبی) مانند دوپامین عمل می کند. اگر دوپامین شما بیش از حد باشد، می تواند باعث شود چیزهایی را ببینید که وجود ندارند (توهم) یا به چیزهایی فکر کنید که درست نیستند (هذیان). دوپامین همچنین در حرکات ماهیچه ای نقش دارد، بنابراین مقدار زیاد آن می تواند بر عضلات شما تأثیر بگذارد.
آریپیپرازول همچنین بر روی انتقال دهنده عصبی دیگری به نام سروتونین نیز اثر می کند که کفته می شود خلق و خو را کنترل می کند.
مصرف آریپیپرازول شخصیت شما را تغییر نمی دهد و اعتیادآور نیست.
تأثیر داروی آریپیپرازول بر بیش فعالی
آریپیپرازول میتواند برای کودکان با نیازهای ویژه مانند کودکان بیشفعال مفید باشد و به مدیریت چالشهای خاصی که ممکن است با آنها مواجه شوند، میپردازد. همچنین تحقیقات نشان میدهند مصرف این دارو بهشکل قابل توجهی باعث بهبود علائم بیشفعالی و کاهش سطح پرولاکتین در کودکان میشود. در اینجا تأثیرات آریپیپرازول بر رفتارهای کودکان بیش فعالی ذکر شدهاند:
- کنترل تحریکپذیری. آریپیپرازول میتواند به کاهش تحریکپذیری شدید و طغیان کمک کرده و کنترل احساسات را برای کودکان بیش فعال آسانتر کند.
- مدیریت پرخاشگری. برای کودکان بیش فعال، پرخاشگری میتواند به مبارزه تبدیل شود. آریپیپرازول ممکن است به آنها کمک کند تا این احساسات و رفتارها را کنترل کنند.
- بهبود تمرکز. کودکان بیش فعال که مشکل ناتوانی در تمرکز و توجه دارند، میتوانند با مصرف آریپیپرازول راحتتر تمرکز کنند.
- کاهش رفتارهای تکراری. آریپیپرازول ممکن است به کاهش اعمال تکراری کمک کند و به کودکان کنترل بیشتری بر اعمال خود بدهد.
- بهبود خلقوخو. برخی از کودکان بیش فعال معمولاً با تغییرات خلقی مواجه میشوند. آریپیپرازول میتواند به تثبیت خلقوخوی آنها و ایجاد احساس بهتر کمک کند.
- کاهش اضطراب. آریپیپرازول ممکن است علائم اضطراب را کاهش دهد و تعاملات اجتماعی و فعالیتهای روزانه را برای کودکان بیشفعال راحتتر کند.
تحقیقات نشان میدهند مصرف همزمان این دارو در کنار رفتاردرمانی به بهبود مهارتهای زندگی، تنظیم هیجانی، عملکرد اجرایی و مهارتهای اجتماعی کودکان بیشفعال کمک میکنند و رشد کلی آنها را ارتقا میدهند.
عوارض جانبی قرص آریپیپرازول 5 برای کودکان بیش فعال
درحالیکه آریپیپرازول میتواند زندگی کودکان بیش فعال را بهطور مثبت تغییر دهد، ممکن است مانند هر دارویی عوارض جانبی جزئیای داشته باشد. برخی از عوارض جانبی این دارو شامل موارد زیر هستند:
- مشکلات موقتی شکم. کودکان ممکن است در ابتدا کمی احساس تهوع یا ناراحتی کنند.
- خمیازه کشیدن. برخی ممکن است بیشتر خمیازه بکشند، اما فقط بدن در حال تنظیم است.
- نوسانات انرژی. سطوح انرژی ممکن است تغییر کنند و کودک گاهیاوقات فعالتر و گاهی کم انرژیتر است.
- سبکی سر. کودکان ممکن است احساس سرگیجه کنند، اما معمولاً این حالت به سرعت از بین میرود.
- پوزخند و پلک زدن. پلک زدن بیشتر یا داشتن لبخندی خفیف ممکن است اتفاق بیفتد.
- علائم خوابآلودگی. کودکان گاهیاوقات ممکن است کمی احساس خستگی کنند.
- افزایش وزن. یکی از شایعترین عوارض جانبی آریپیپرازول افزایش وزن است.
به یاد داشته باشید، این اثرات اغلب کوتاهمدت هستند.
یکی از عوارض جدی قرص آریپیپرازول، افزایش احتمال رفتار و تفکر خودکشی در کودکان، نوجوانان و بزرگسالانی است که داروهای ضدافسردگی برای اختلالات افسردگی اساسی و سایر اختلالات روانپزشکی مصرف میکنند. بنابراین مشورت با پزشک پیش از مصرف این دارو اهمیت زیادی دارد.
چه داروهایی با آریپیپرازول تداخل دارند؟
داروهای زیر با آریپیپرازول تداخل دارند. بنابراین این دارو را با هیچ یک از موارد زیر مصرف نکنید:
- برکس پی پرازول
- سیزاپراید
- دکسترومتورفان؛ کینیدین
- دروندارون
- متوکلوپرامید
- پیموزاید
- کینیدین
- تیوریدازین
آریپیپرازول ممکن است با موارد زیر نیز تداخل داشته باشد:
- آنتی هیستامین برای آلرژی، سرفه و سرماخوردگی
- کاربامازپین
- داروهای خاص برای اضطراب یا خواب
- برخی از داروهای افسردگی مانند آمی تریپتیلین، فلوکستین، پاروکستین، سرترالین
- داروهای خاصی برای عفونتهای قارچی مانند فلوکونازول، ایتراکونازول، کتوکونازول، پوساکونازول، وریکونازول
- کلاریترومایسین
- داروهای بیهوشی عمومی مانند هالوتان، ایزوفلوران، متوکسی فلوران، پروپوفول
- لوودوپا یا سایر داروها برای بیماری پارکینسون
- داروهای فشار خون
- داروهای مخصوص تشنج
- داروهایی که عضلات را برای جراحی شل میکنند
- داروهای مخدر برای درد
- سایر داروهایی که فاصله QT را طولانی میکنند (باعث ریتم غیرطبیعی قلب میشوند)
- فنوتیازینها مانند کلرپرومازین، پروکلروپرازین
- ریفامپین
جمع بندی
اگر فرزند شما مبتلا به بیش فعالی است و به دنبال راهکارهای مؤثر برای مدیریت این مشکل میگردید، استفاده از دارو میتواند یکی از گزینههای درمانی مؤثر باشد. درمان های بیش فعالی متفاوت هستند و برای حصول بهترین نتیجه باید به صورت ترکیبی استفاده شوند. گروه توانبخشی راه کمال با تیم متخصص خود، به شما کمک میکند تا بهترین برنامه درمانی را برای کودک خود انتخاب کنید. برای مشاوره و اطلاعات بیشتر، همین حالا با ما تماس بگیرید و از راهنماییهای حرفهای بهرهمند شوید.
منابع
مطالب مشابه
هیدروتراپی، که به آن آب درمانی نیز گفته میشود، شکل تخصصی فیزیوتراپی است که از آب برای درمان بیماریها استفاده میکند. این نوع درمان محیطی امن و حمایتی را برای کودکان فراهم میکند که در آن میتوانند بدون تنش جاذبه در فعالیتهای فیزیکی شرکت کنند.
والدین میتوانند با استفاده از بازیهای ساده و سرگرمکننده در محیط خانه، رفتارهای کلیدی فرزند خود را در حوزههای مهمی مانند ارتباط چشمی، تقلید، تعاملات اجتماعی و حساسیتهای حسی زیر نظر بگیرند. این بازیها برای کودک جذاب هستند و در عین حال، به والدین کمک میکنند تا درصورت مشاهده علائم نگرانکننده، بهموقع با متخصصان رشد کودک مشورت نمایند.
کودکان مبتلا به CDD تا حداقل ۲سالگی رشد معمولی متناسب با سن را در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، روابط اجتماعی، بازی و رفتار انطباقی دارند. آنها بین سنین ۲ تا ۱۰سالگی، مهارتهای کسبشده قبلی خود را به شکلی قابل توجه در دو یا چند مورد از دست میدهند.
یکی از تفاوتهای بزرگ بین اوتیسم و آسپرگر این است که کودکان مبتلا به اوتیسم دیرتر صحبت کردن را شروع میکنند. اما کسانی که سندرم آسپرگر دارند معمولاً تأخیر زبانی را تجربه نمیکنند. در حالی که کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب منزوی به نظر میرسند، افراد دارای آسپرگر معمولاً میخواهند با دیگران تعامل داشته باشند اما برای برقراری ارتباط با مشکل مواجه میشوند.
اختلال فراگیر رشد (PDD) زمانی اصطلاحی بود که برای توصیف گروهی از تأخیرهای رشدی که بر مهارتهای اجتماعی و ارتباطی تأثیر میگذاشتند، مورد استفاده قرار میگرفت. اما در حال حاضر، پزشکان آن را اختلال طیف اوتیسم (ASD) مینامند.
گرانی والدین درخصوص دیر حرف زدن فرزندشان امری کاملاً طبیعی است. اما باید توجه داشته باشید رشد گفتار در کودکان میتواند تحت تأثیر طیف وسیعی از عوامل قرار گیرد و یکی از این عوامل، تغذیه است که اغلب نادیده گرفته میشود.
اختلال ویژه زبانی (SLI)، اصطلاحی برای اختلال زبان رشدی است. این اختلال زمانی رخ میدهد که مهارتهای زبانی بهدرستی رشد نمیکنند ولی این چالشها به سایر مشکلات رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم، آسیب مغزی تروماتیک، آپراکسی گفتار یا کم شنوایی مربوط نیستند.
کودکان مبتلا به اختلال ارتباط اجتماعی در استفاده از زبان برای تعامل با دیگران مشکل دارند. آنها زبان را میفهمند و میتوانند در برخی شرایط از آن استفاده کنند، اما در موقعیتهای اجتماعی در برقراری ارتباط با مشکل روبرو هستند.
اختلال گفتاری آفازی در کودکان نوعی اختلال ارتباطی است که توانایی کودک در درک، تولید و استفاده از زبان را مختل میکند. کودکان مبتلا به آفازی اغلب در ابراز وجود و درک زبان دیگران مشکل دارند. نکته مهم این است که آفازی نشانه کمبود هوش نیست، بلکه اختلالی در پردازش زبان است.
اختلال سلوک (CD) بیماری سلامت روان است که کودکان و نوجوانان را تحت تأثیر قرار میدهد و رفتارهای پرخاشگرانه و اقداماتی که به آسایش دیگران آسیب میرساند مشخص میشود.