مطالعهای که در مجله «اوتیسم و اختلالات رشدی» منتشر شده است، نشان میدهد که میانگین سن تشخیص اختلال طیف اوتیسم در ایالات متحده حدود 51 ماه یا تقریباً 4 سال است. اما در بسیاری از کودکان، بهویژه آنهایی که علائم کمتری دارند، ممکن است تا زمانی که بزرگتر شوند، اوتیسم تشخیص داده نشود. گزارشهای موجود از سوی اسپکتروم نشان میدهند که سن 6سالگی برای کودکان مبتلا به اوتیسم نقطه عطف مهمی است؛ چرا که طبق مطالعهای طولانیمدت، شدت ویژگیهای اوتیسم در بسیاری از کودکان از سنین 3 تا 6سالگی کاهش مییابد، ولی این پیشرفت معمولاً برای سهچهارم کودکان متوقف میشود.
آگاهی از علائم اوتیسم در کودکان 6 ساله برای والدین بسیار مهم است. در نظر داشته باشید که هر کودک ویژگیهای منحصربهفردی دارد و تمامی کودکان مبتلا به اوتیسم علائم یکسانی را نشان نمیدهند. بااینحال، برخی از علائم رایج وجود دارند که میتوان آنها را در حوزههای زیر دستهبندی کرد:
مهارتهای ارتباطی
- ناتوانی در درک احساسات و افکار دیگران
- مشکل در تشخیص نشانههای غیرکلامی مانند حالات صورت یا ژستها
- ضعف در تماس چشمی یا عدم توانایی در ابراز احساسات ازطریق چهره
تعامل اجتماعی
- ناتوانی در درک یا پاسخ دادن به سؤالات یا دستورالعملهای ساده
- عدم پاسخ به نام خود
- مشکل در شروع یا ادامه مکالمات
- تمایل به رفتارهای منفعل، پرخاشگر یا مخل در تعاملات اجتماعی
گفتار
- تکرار عباراتی که قبلاً گفته شدهاند
- صحبت کردن با دیگران بهصورت یکطرفه (در این صورت کودک توجهی به بازخورد یا واکنشهای طرف مقابل ندارد و مکالمهای یکطرفه برقرار میکند)
- بروز رگرسیون در مهارتهای زبانی (از دست دادن یا کاهش مهارتها و تواناییهای زبانی)
علایق و رفتارها
- داشتن علاقه شدید به موضوعات خاص یا فعالیتهای محدود
- تمایل به رعایت روالها و مقاومت در برابر تغییر
- انجام رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دستها، چرخیدن یا تولید صداهای خاص مثل غرغر یا جیغ
- واکنشهای غیرمعمول به محرکهای حسی (مانند حساسیت به صدا، بو، مزه یا لمس اشیاء)
سایر علائم
- ممکن است کودک به اشیاء یا علایق خود اشاره نکند
- بازی نکردن بهصورت تخیلی یا «بازیهای وانمودی»
- انجام حرکات تکراری مانند تکان دادن بدن یا تکان دادن دستها
این علائم به والدین و مراقبان کمک میکنند تا نشانههای اوتیسم را شناسایی کنند و درصورت نیاز اقدامات درمانی یا حمایتی را آغاز نمایند.
برای آگاهی از علائم اوتیسم در سنین مختلف، میتوانید مقاله مربوطه را مطالعه نمایید.
چالشهای کودکان 6 ساله مبتلا به اوتیسم
چالشهای پیش روی کودکان 6 ساله مبتلا به اوتیسم میتوانند بر جنبههای مختلف زندگی آنها تأثیر بگذارند و رشد آنها را تحت تأثیر قرار دهند. این چالشها نیازمند درک عمیق از وضعیت کودک و ارائه حمایتهای مناسب برای تسهیل در مدیریت آنها هستند.
- مشکلات مربوط به پیشدبستانی: کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً با دشواریهایی در تطبیق با محیطهای ساختاریافته مانند کلاسهای درسی مواجه هستند. آنها ممکن است در پیروی از دستورالعملهای پیچیده یا چند مرحلهای مشکل داشته باشند و قادر به شرکت مؤثر در فعالیتهای گروهی یا یادگیری مشارکتی نباشند. انجام فعالیتی جدید یا تغییر موضوع میتواند برای آنها استرسزا باشد و ممکن است در چنین شرایطی احساس سردرگمی کنند.
- مشکل در روابط همسالان و تعاملات اجتماعی: کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب در درک قوانین نانوشته اجتماعی و تفسیر نشانههای اجتماعی مشکل دارند. این مشکل میتواند باعث دشواری در شروع یا حفظ دوستیها شود. آنها ممکن است در همدلی با دیگران یا درک دیدگاههای دیگران مشکل داشته باشند و در برابر قلدری یا انزوای اجتماعی آسیبپذیرتر باشند.
- مشکل در تنظیم عاطفی و فروپاشی: مشکل در مدیریت احساسات شدید یا ناامیدی یکی دیگر از چالشها است. این کودکان ممکن است در موقعیتهای طاقتفرسا دچار فروپاشی عاطفی شوند و قادر به شناسایی یا ابراز احساسات مناسب نباشند. همچنین آنها ممکن است در استفاده از راهبردهای خودآرامبخشی یا مقابله با استرس مشکل داشته باشند.
- مشکل در مهارتهای زندگی روزانه و استقلال: کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در توسعه مهارتهای مراقبت از خود مانند لباس پوشیدن، آراستگی یا استفاده از توالت تأخیر داشته باشند. همچنین آنها ممکن است با مشکلاتی در مدیریت زمان و پیروی از روالهای روزانه مواجه شوند. مهارتهای حرکتی ظریف مانند نوشتن یا استفاده از ظروف نیز ممکن است برای آنها چالشبرانگیز باشد.
- مشکل در پویایی خانواده و روابط خواهر و برادر: نیازهای مراقبت از کودک مبتلا به اوتیسم میتواند استرس زیادی به سایر اعضای خانواده وارد کند. این فشار ممکن است باعث احساس غفلت یا رنجش در خواهر و برادرها شود. در این شرایط، ایجاد تعادل میان نیازهای همه اعضای خانواده و تلاش برای مدیریت فعالیتهای عمومی یا رویدادهای خانوادگی که ممکن است برای کودک مبتلا به اوتیسم دشوار باشد، میتواند چالشهای اضافی را برای او به همراه داشته باشد.
درک این چالشها و ارائه حمایتهای صحیح میتواند به بهبود کیفیت زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم و همچنین خانوادههای آنها کمک کند.
اگر علائم اوتیسم را در کودک 6 ساله خود مشاهده کردید، چه کاری باید انجام دهید؟
اگر فرزند 6 ساله شما هر یک از علائم اوتیسم را نشان میدهد، اولین قدم این است که با متخصص اطفال صحبت کنید. آنها میتوانند غربالگری انجام دهند و درصورت لزوم شما را برای ارزیابی کامل به متخصص ارجاع دهند. به یاد داشته باشید، دریافت تشخیص به معنای برچسب زدن به فرزند شما نیست، بلکه به معنای دریافت حمایت و منابعی است که او برای رسیدن به پتانسیل کامل خود نیاز دارد.
در این مدت، کارهایی وجود دارد که میتوانید در خانه انجام دهید تا به فرزندتان کمک کنید مهارتهای اجتماعی خود را تقویت کند، با چالشهای حسی کنار بیاید و در امتحان چیزهای جدید احساس راحتی بیشتری داشته باشد:
- بازیهای نوبتی را تمرین کنید تا تعامل اجتماعی را به او بیاموزید.
- از برنامههای بصری استفاده کنید تا به او کمک کنید برای تغییر در روال روزمره آمادگی داشته باشد.
- درصورت امکان، فعالیتها و محیطهایی فراهم کنید که با احساسات او سازگار باشند.
- کتابهایی درمورد احساسات بخوانید تا به او کمک کنید یاد بگیرد احساساتش را شناسایی و بیان کند.
- به نقاط قوت و علایق منحصربهفرد او توجه کنید.
جمعبندی
علائم اوتیسم در کودکان 6 ساله شامل مشکلات در ارتباطات اجتماعی و زبانی هستند. این کودکان ممکن است در درک احساسات دیگران، حفظ تماس چشمی، یا شروع و ادامه مکالمه دچار مشکل شوند. همچنین، رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دستها و علاقه شدید به موضوعات خاص دیده میشوند. حساسیتهای حسی مثل واکنش غیرمعمول به صدا یا نور، و مشکلات در مدیریت احساسات نیز از دیگر علائم شایع هستند. این علائم میتوانند بر تعاملات اجتماعی و یادگیری تأثیر بگذارند و نیاز به مداخلات زودهنگام دارند. بنابراین اگر فکر میکنید فرزند شما علائم اتیسم را نشان میدهد میتواند جهت بررسی دقیقتر و کمک به درمان او با کلینیکهای ما تماس بگیرید. همچنین جهت دریافت مشاوره غربالگری رایگان کافی است فرم موجود در صفحه را تکمیل نمایید.
منابع
سوالات متداول
علائم رایج شامل چالشها در تعامل اجتماعی، مشکلات ارتباط غیرکلامی، رفتارهای تکراری و علاقه شدید به موضوعات خاص هستند.
مطالب مشابه
اختلالات تکاملی، شرایط فیزیکی یا مبتنی بر مغز هستند که بر پیشرفت کودک هنگام رشد و کسب مهارتهای ضروری زندگی تأثیر میگذارند. بسیاری از اختلالات تکاملی کودکی قبل از تولد وجود دارند و در طول زندگی ادامه مییابند. همچنین ممکن است درنتیجه آسیب، ضربه یا سایر عوامل پزشکی در طول کودکی رخ دهند.
هیدروتراپی، که به آن آب درمانی نیز گفته میشود، شکل تخصصی فیزیوتراپی است که از آب برای درمان بیماریها استفاده میکند. این نوع درمان محیطی امن و حمایتی را برای کودکان فراهم میکند که در آن میتوانند بدون تنش جاذبه در فعالیتهای فیزیکی شرکت کنند.
والدین میتوانند با استفاده از بازیهای ساده و سرگرمکننده در محیط خانه، رفتارهای کلیدی فرزند خود را در حوزههای مهمی مانند ارتباط چشمی، تقلید، تعاملات اجتماعی و حساسیتهای حسی زیر نظر بگیرند. این بازیها برای کودک جذاب هستند و در عین حال، به والدین کمک میکنند تا درصورت مشاهده علائم نگرانکننده، بهموقع با متخصصان رشد کودک مشورت نمایند.
کودکان مبتلا به CDD تا حداقل ۲سالگی رشد معمولی متناسب با سن را در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، روابط اجتماعی، بازی و رفتار انطباقی دارند. آنها بین سنین ۲ تا ۱۰سالگی، مهارتهای کسبشده قبلی خود را به شکلی قابل توجه در دو یا چند مورد از دست میدهند.
یکی از تفاوتهای بزرگ بین اوتیسم و آسپرگر این است که کودکان مبتلا به اوتیسم دیرتر صحبت کردن را شروع میکنند. اما کسانی که سندرم آسپرگر دارند معمولاً تأخیر زبانی را تجربه نمیکنند. در حالی که کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب منزوی به نظر میرسند، افراد دارای آسپرگر معمولاً میخواهند با دیگران تعامل داشته باشند اما برای برقراری ارتباط با مشکل مواجه میشوند.
اختلال فراگیر رشد (PDD) زمانی اصطلاحی بود که برای توصیف گروهی از تأخیرهای رشدی که بر مهارتهای اجتماعی و ارتباطی تأثیر میگذاشتند، مورد استفاده قرار میگرفت. اما در حال حاضر، پزشکان آن را اختلال طیف اوتیسم (ASD) مینامند.
گرانی والدین درخصوص دیر حرف زدن فرزندشان امری کاملاً طبیعی است. اما باید توجه داشته باشید رشد گفتار در کودکان میتواند تحت تأثیر طیف وسیعی از عوامل قرار گیرد و یکی از این عوامل، تغذیه است که اغلب نادیده گرفته میشود.
اختلال ویژه زبانی (SLI)، اصطلاحی برای اختلال زبان رشدی است. این اختلال زمانی رخ میدهد که مهارتهای زبانی بهدرستی رشد نمیکنند ولی این چالشها به سایر مشکلات رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم، آسیب مغزی تروماتیک، آپراکسی گفتار یا کم شنوایی مربوط نیستند.
کودکان مبتلا به اختلال ارتباط اجتماعی در استفاده از زبان برای تعامل با دیگران مشکل دارند. آنها زبان را میفهمند و میتوانند در برخی شرایط از آن استفاده کنند، اما در موقعیتهای اجتماعی در برقراری ارتباط با مشکل روبرو هستند.
اختلال گفتاری آفازی در کودکان نوعی اختلال ارتباطی است که توانایی کودک در درک، تولید و استفاده از زبان را مختل میکند. کودکان مبتلا به آفازی اغلب در ابراز وجود و درک زبان دیگران مشکل دارند. نکته مهم این است که آفازی نشانه کمبود هوش نیست، بلکه اختلالی در پردازش زبان است.