اختلال طیف اوتیسم چیست؟ راهنمای کامل آنچه باید بدانید

اوتیسم چیست؟

اختلال طیف اوتیسم (ASD)، اختلالی است که بر سیستم عصبی، رشد و تکامل کودک تأثیر می‌گذارد و اغلب در 3 سال اول زندگی خود را نشان می‌دهد. این اختلال باعث تأخیر در یادگیری بسیاری از زمینه‌های اساسی رشد، مانند حرف زدن، بازی کردن و تعامل با دیگران می‌شود.

علائم و نشانه‌های اوتیسم و همچنین اثرات آن بسیار متفاوت هستند. برخی از کودکان اوتیسمی تنها دارای اختلالات خفیفی هستند، درحالی‌که برخی دیگر موانع بیشتری برای غلبه بر این اختلال بر سر راه خود مشاهده می‌کنند. بااین‌حال، تمام کودکان مبتلا به این بیماری، در سه زمینه زیر مشکلاتی دارند:

• ارتباطات کلامی و غیرکلامی
• ارتباط با دیگران و دنیای اطراف
• تفکر و رفتار انعطاف‌پذیر

افراد اوتیستیک ممکن است متفاوت از افراد دیگر عمل کنند

افراد اوتیستیک ممکن است:

• برقراری ارتباط و تعامل با افراد دیگر برایشان سخت باشد
• درک اینکه دیگران چگونه فکر می کنند یا احساس می کنند برایشان سخت باشد
• چیزهایی مانند نورهای روشن یا صداهای بلند را طاقت فرسا، استرس زا یا ناراحت کننده بدانند
• در مورد موقعیت های ناآشنا و رویدادهای اجتماعی مضطرب یا ناراحت شوند
• درک اطلاعات برایشان بیشتر طول بکشد
• فکر کردن یا انجام کارهای مشابه را بارها و بارها انجام دهند

اگر فکر می کنید ممکن است شما یا فرزندتان مبتلا به اوتیسم باشید، در مورد علائم اوتیسم راهنمایی بگیرید.

اوتیسم یک بیماری نیست

اوتیستیک بودن به این معنی نیست که شما یک مریضی یا بیماری دارید. بلکه بدان معناست که مغز شما به روشی متفاوت از افراد دیگر کار می کند.

اتیسم چیزی است که شما با آن متولد شده اید. علائم آن ممکن است زمانی که شما خیلی کوچک هستید مشخص شوید یا تا بزرگسالی دیده نشود.

اگر اوتیستیک هستید، در تمام زندگی خود اوتیستیک هستید.

اوتیسم یک وضعیت پزشکی دارای درمان یا " معالجه " نیست. اما برخی از افراد برای کمک در برخی موارد خاص نیاز به حمایت دارند.

افراد اوتیستیک می توانند زندگی کاملی داشته باشند

اوتیستیک بودن نباید مانع از داشتن یک زندگی خوب شود.

مانند همه افراد، افراد اوتیستیک در برخی کارها خوب هستند و در چیزهایی هم مشکل دارند.

اوتیستیک بودن به این معنی نیست که هرگز نمی توانید دوست پیدا کنید، رابطه داشته باشید یا شغلی پیدا کنید. اما ممکن است در این موارد به کمک بیشتری نیاز داشته باشید.

یک نوع اوتیسم وجود ندارد، بلکه چندین نوع وجود دارد.

اوتیسم برای هر کسی متفاوت است و هر فرد مبتلا به اوتیسم دارای مجموعه‌ای از نقاط قوت و چالش‌های مجزا است. برخی از افراد اوتیستیک می‌توانند صحبت کنند، درحالی‌که برخی دیگر غیرکلامی یا حداقل کلامی هستند و به روش‌های دیگری ارتباط برقرار می‌کنند. برخی دارای ناتوانی ذهنی بوده، درحالی‌که برخی نیستند. برخی در زندگی روزمره خود به حمایت قابل توجهی نیاز داشته، درحالی‌که برخی دیگر به حمایت کمتری نیاز دارند و در برخی موارد کاملاً مستقل زندگی می‌کنند.

دستورالعمل‌های تشخیصی فعلی در DSM-5-TR تشخیص ASD را بر اساس میزان حمایتی که فرد ممکن است نیاز داشته باشد به سه سطح تقسیم می کند: سطح 1، سطح 2، و سطح 3. اطلاعات بیشتر درمورد انواع اوتیسم را مشاهده کنید.

برخی افراد از نام های دیگری برای اوتیسم استفاده می کنند

نام های دیگری برای اوتیسم وجود دارد که توسط برخی افراد استفاده می شود، مانند:

• اختلال طیف اوتیسم (ASD) نام پزشکی اوتیسم است
• آسپرگر (یا سندرم آسپرگر) توسط برخی افراد برای توصیف افراد اوتیستیک با هوش متوسط ​​یا بالاتر از متوسط ​​استفاده می شود.

افراد اوتیستیک می توانند هر سطحی از هوش را داشته باشند

همه کودکان مبتلا به اوتیسم ویژگی‌های مشابهی ندارند، و سطح هوش آن‌ها می‌تواند در افراد مختلف طیف اوتیسم بسیار متفاوت باشد. برخی از افراد اوتیستیک دارای هوش متوسط ​​یا بالاتر از حد متوسط ​​هستند.

برخی از افراد اوتیستیک دارای اختلال یادگیری هستند. این بدان معناست که ممکن است مراقبت از خود برایشان سخت باشد و در زندگی روزمره نیاز به کمک داشته باشند.

مشخص نیست چه چیزی باعث اوتیسم می شود

هیچ کس نمی داند دقیقا چه چیزی باعث اوتیسم می شود یا اینکه آیا علتی دارد یا خیر.

این اختلال می تواند افراد یک خانواده را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین گاهی اوقات ممکن است توسط والدین به کودک منتقل شود.

اوتیسم:

• ناشی از تربیت بد نیست
• توسط واکسن‌هایی مانند واکسن MMR ایجاد نمی‌شود
• به رژیم غذایی مرتبط نیست
• عفونتی نیست که بتواند به افراد دیگر سرایت کند

کدام گروه از کودکان بیشتر در معرض ابتلا قرار دارند؟

تعداد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در حال افزایش است. اما مشخص نیست که آیا این افزایش به‌دلیل تشخیص و گزارش بهتر بوده یا افزایش واقعی تعداد موارد ابتلا است.

اختلال طیف اوتیسم بر کودکان از هر نژاد و ملیت تأثیر می‌گذارد، اما برخی عوامل، خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش می‌دهند. ازجمله:

• جنسیت فرزند شما: پسران حدود چهار برابر بیشتر از دختران در معرض ابتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند.
• سابقه خانوادگی: خانواده‌هایی که یک فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارند، در معرض خطر بیشتری برای داشتن فرزند دیگر مبتلا به این اختلال هستند. همچنین در برخی موارد والدین یا بستگان کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، مشکلاتی جزئی در مهارت‌های اجتماعی یا ارتباطی دارند یا رفتارهای خاصی از این اختلال را نشان می‌دهند.
• سایر اختلالات کروموزومی یا ژنتیکی: خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم یا علائم مشابه اوتیسم در کودکانی که بیماری‌های خاصی دارند، بالاتر از حد طبیعی است. به‌عنوان مثال می‌توان به سندرم X شکننده (اختلال ارثی که باعث مشکلات فکری می‌شود)، توبروس اسکلروزیس (وضعیتی که در آن تومورهای خوش‌خیم در مغز ایجاد می‌شوند) و سندرم رت (بیماری ژنتیکی که تقریباً به‌طور انحصاری در دختران رخ می‌دهد و باعث کند شدن رشد سر، ناتوانی ذهنی و ناتوانی در استفاده هدفمند از دست‌ها می‌شود) اشاره کرد.
• نوزادان بسیار نارس: نوزادانی که قبل از هفته 26 بارداری به دنیا می‌آیند احتمالاً در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم هستند.
• سن والدین: ممکن است بین فرزندان متولدشده از والدین مسن‌تر (35 سال یا بیشتر) و اختلال طیف اوتیسم ارتباطی وجود داشته باشد، اما به تحقیقات بیشتری برای تعیین این ارتباط نیاز است.
• استفاده از داروهایی مانند والپروئیک اسید یا تالیدومید توسط مادر در دوران بارداری
• مشکلات در دوران بارداری و زایمان: مانند داشتن خونریزی در دوران بارداری،‌ کاهش اکسیژن به جنین در دوران بارداری یا زایمان،‌ ابتلا به دیابت بارداری
• وزن پایین هنگام تولد

• باردار شدن در عرض 12 ماه پس از تولد نوزاد

تعداد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در حال افزایش است. اما مشخص نیست که آیا این به دلیل تشخیص و گزارش بهتر است یا افزایش واقعی تعداد موارد ابتلا یا هر دو.

اختلال طیف اوتیسم بر کودکان از هر نژاد و ملیت تأثیر می گذارد، اما برخی عوامل خطر ابتلا به کودک را افزایش می دهد:

• جنسیت فرزند شما. پسران حدود چهار برابر بیشتر از دختران در معرض ابتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند.
• سابقه خانوادگی. خانواده هایی که یک فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارند، در معرض خطر بیشتری برای داشتن فرزند دیگر مبتلا به این اختلال هستند. همچنین غیرمعمول نیست که والدین یا بستگان کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مشکلات جزئی در مهارت‌های اجتماعی یا ارتباطی خود داشته باشند یا رفتارهای خاصی از این اختلال را نشان دهند.
• سایر اختلالات کروموزومی یا ژنتیکی. خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم یا علائم مشابه اوتیسم در کودکانی که شرایط پزشکی خاصی دارند، بالاتر از حد طبیعی است. به عنوان مثال می توان به سندرم X شکننده (اختلال ارثی که باعث مشکلات فکری می شود، توبروس اسکلروزیس (وضعیتی که در آن تومورهای خوش خیم در مغز ایجاد می شوند) و سندرم رت (بیماری ژنتیکی که تقریباً به طور انحصاری در دختران رخ می دهد، که باعث کند شدن رشد سر، ناتوانی ذهنی و از دست دادن استفاده هدفمند از دست می شود) اشاره کرد.
• نوزادان بسیار نارس. نوزادانی که قبل از هفته 26 بارداری به دنیا می آیند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای اختلال طیف اوتیسم باشند.
• سن والدین. ممکن است بین فرزندان متولد شده از والدین بزرگتر(35 سال یا بیشتر) و اختلال طیف اوتیسم ارتباطی وجود داشته باشد، اما تحقیقات بیشتری برای تعیین این ارتباط ضروری است.
• استفاده از داروهایی مانند والپروئیک اسید یا تالیدومید توسط مادر در دوران بارداری
  مشکلات در زایمان
  وزن پایین هنگام تولد

این اختلال می تواند عوارضی برای فرد ایجاد نماید

مشکلات در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار می تواند منجر به موارد زیر شود:

• مشکلات در مدرسه و یادگیری موفق
• مشکلات اشتغال
• ناتوانی در زندگی مستقل
• ایزوله سازی اجتماعی
• استرس درون خانواده
• قربانی شدن و آزار و اذیت شدن

افراد اوتیستیک ممکن است مشکلات دیگری نیز داشته باشند

افراد اوتیستیک اغلب مشکلات دیگری نیز دارند، مانند:

• مشکلات غذا خوردن
• خواب بد
• مشکلات گوارشی
• اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD)
• نارساخوانی
• اضطراب
• افسردگی
• صرع
• سایر مشکلات روانی مانند اختلال وسواس اجباری (OCD)، اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی

دانستن اطلاعات بیشتر در مورد اختلالات دیگر همراه با اتیسم به شما کمک می کند بتوانید آنها را مدیریت کنید.

تشخیص اوتیسم چگونه انجام می‌شود؟

بر اساس تحقیقات صورت‌گرفته، هیچ آزمایش خاصی قادر به تشخیص اختلال اوتیسم نیست. پزشکان و متخصصان نیز از روش‌های خاصی برای کمک به تشخیص اوتیسم در کودکان کوچک‌تر از 2 سال استفاده می‌کنند. درواقع تشخیص زودهنگام به درمان سریع‌تر و موفقیت بیشتر ختم می‌شود.

پزشکان تمام کودکان را قبل از 2 سالگی ازنظر اوتیسم و سایر اختلالات رشدی بررسی می‌کنند. در صورتی که بررسی‌ها نشان‌دهنده وجود علائم اختلالات رشدی یا رفتاری باشند، کودک تحت آزمایشات بیشتر قرار می‌گیرد.

در صورتی که کودک علائم زیر را نشان دهد، احتمال ابتلا به اوتیسم در او بیشتر است:

• تا سن 12ماهگی صحبت نکرده و از اشاره برای بیان منظور خود استفاده نکند.
• تا سن 16ماهگی هیچ کلمه‌ای نگوید.
• تا 24ماهگی هیچ عبارت دوکلمه‌ای نگوید و فقط کلمات یا صداهای دیگران را تکرار کند.
• مهارت‌های زبانی یا اجتماعی خود را از دست بدهد.
• تا سن 3 تا 4ماهگی هیچ ارتباط چشمی‌ای برقرار نکند.

پزشک در معاینات منظم به‌دنبال علائم تأخیر رشدی خواهد بود. درصورت تأیید اختلال اوتیسم، کودک برای آموزش‌های ویژه و درمان به متخصصانی مانند روانپزشک یا روانشناس کودک، متخصص مغز و اعصاب اطفال یا متخصص رشد و تکامل اطفال که کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم را درمان می‌کنند، ارجاع داده می‌شود.

آزمایش پزشکی خاصی برای تعیین اختلال اوتیسم وجود ندارد، اما متخصصان برای تشخیص آن اقدامات ذیل را انجام می‌دهند:

• کودک شما را معاینه می‌کنند و درخصوص نحوه توسعه و تغییر تعاملات اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی و رفتار او در طول زمان سؤال‌های متعددی را از شما می‌پرسند.
• تست‌هایی از کودک شما می‌گیرند که شنوایی، گفتار، زبان، سطح رشد و مسائل اجتماعی و رفتاری او را ارزیابی می‌کنند.
• تعاملات اجتماعی و ارتباطی ساختاریافته‌ای را به کودک شما ارائه می‌کنند و به عملکرد او امتیاز می‌دهند.
• با سایر متخصصان درمورد تشخیص اختلال اوتیسم کودک شما مشورت می‌کنند.
• درصورت لزوم، آزمایش ژنتیک تجویز می‌کنند تا ابتلا یا عدم ابتلای کودک شما به اختلالی ژنتیکی مانند سندرم رت یا سندرم ایکس شکننده را تشخیص دهند.

برای اطلاعات بیشتر مطلب تست و تشخیص اتیسم را مطالعه نمایید.

اوتیسم چگونه درمان می‌شود؟

درحالی‌که اوتیسم درمان قطعی ندارد، چندین مداخله مؤثر وجود دارند که می‌توانند به بهبود عملکرد کودکان اوتیستیک کمک کنند:

• تحلیل رفتاری کاربردی (ABA): این روش با بررسی سیستماتیک چالش‌های عملکردی کودک، برنامه‌های رفتاری ساختاریافته‌ای را برای بهبود مهارت‌های انطباقی و کاهش رفتارهای نامناسب طراحی می‌کند.
• آموزش مهارت‌های اجتماعی: این مداخله که به‌صورت فردی یا گروهی انجام می‌شود، به کودکان مبتلا به اتیسم کمک می‌کند تا توانایی‌های خود را در مدیریت موقعیت‌های اجتماعی بهبود بخشند.
• گفتار و زبان درمانی: این روش می‌تواند به بهبود الگوهای گفتار و درک زبان کودک کمک کند.
• کاردرمانی: به رفع نقص‌های مهارتی کودک در انجام فعالیت‌های روزمره و مشکلاتی مانند دست‌خط ضعیف کمک می‌کند.
• آموزش مدیریت والدین: والدین می‌آموزند چگونه به رفتارهای مشکل‌ساز فرزند خود واکنش نشان دهند و رفتارهای مناسب را تشویق کنند. گروه‌های حمایتی نیز به والدین کمک می‌کنند تا با استرس‌های ناشی از تربیت کودک مبتلا به اتیسم کنار بیایند.
• خدمات آموزشی ویژه: مدارس ازطریق برنامه‌های آموزشی فردی به نیازهای ارتباطی و رفتاری کودکان اوتیستیک رسیدگی می‌کنند. این خدمات می‌توانند شامل کلاس‌های خاص برای کودکان خردسال برای بهبود زبان و مهارت‌های اجتماعی باشند.
• درمان بیماری‌های همزمان: بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلاتی مانند بی‌خوابی، بیش‌فعالی، اضطراب و افسردگی را نیز تجربه می‌کنند که باید مورد توجه قرار گیرند. درمان این بیماری‌ها می‌تواند شامل مداخلات رفتاری، روان‌درمانی یا دارو باشد.
• دارودرمانی: روانپزشک ممکن است داروهایی مانند آریپیپرازول و ریسپریدون برای کاهش تحریک‌پذیری و دیگر مسائل مرتبط با اوتیسم تجویز کند. این داروها توسط سازمان غذا و دارو تأیید شده‌اند.

علاوه‌براین، برخی والدین از رژیم‌های غذایی یا مکمل‌ها به‌عنوان درمان‌های مکمل استفاده می‌کنند، اما شواهد قانع‌کننده‌ای برای توصیه قطعی این روش‌ها وجود ندارند.

اطلاعات کامل‌تر درمورد انواع روش های درمان اتیسم را مطالعه نمایید.

چگونه می‌توانم به کودک مبتلا به اوتیسم کمک کنم؟

اوتیسم، اختلالی مادام‌العمر است که می‌تواند استرس زیادی را هم بر کودک و هم بر خانواده او وارد کند. پزشک فرزند شما نقش کلیدی در حمایت از شما و فرزندتان ایفا می‌کند. او به شما در درک نحوه درمان و نحوه مراقبت از فرزندتان کمک خواهد کرد. شما نیز نقش مهمی در درمان و بهزیستی فرزندتان دارید. در اینجا مواردی وجود دارند که می‌توانید برای کمک به فرزند خود انجام دهید:

• در تمام جلسات ملاقات با پزشک فرزندتان حضور داشته باشید.
• با پزشک فرزندتان درمورد سایر متخصصانی که فرزند شما را معاینه می‌کنند، صحبت کنید. تیمی متخصصان درمانی فرزند شما ممکن است شامل متخصصان مغز و اعصاب، آسیب‌شناسان گفتار-زبان، درمانگران حرفه‌ای و فیزیکی، مددکاران اجتماعی، روانشناسان و روانپزشکان باشد. تیم پزشکی با توجه به نیازهای کودک شما و شدت علائم بیماری او تشکیل می‌شود.
• درمورد اختلال اوتیسم فرزندتان به دیگران بگویید و درخصوص برنامه درمانی با پزشک و مسئولین مدرسه همکاری کنید.
• دروس ارائه‌شده در مدرسه را بررسی کنید و در صورتی که سرفصل‌ها با توانایی فرزند شما تداخل دارند، او را در مدارس خاص ثبت‌نام کنید.
• سعی کنید با والدین سایر کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند در ارتباط باشید و راهکارهای مفید را از آن‌ها بیاموزید.
• مراقب خود و سایر اعضای خانواده باشید و سعی کنید استرس را از محیط خانواده دور کنید. به‌علاوه مراقبت از کودک مبتلا به اوتیسم امری طاقت‌فرسا است. بنابراین از کمک و حمایت دیگران استقبال کنید و زمان‌هایی را به استراحت خود و خانواده اختصاص دهید.

ما سعی کردیم نکات کاملی را درخصوص نحوه رفتار با کودک اتیسم و زندگی با اختلال طیف اتیسم در اختیار شما قرار دهیم تا زندگی را برای خود و فرزندتان آسان‌تر نمایید.

پیشگیری از ابتلا به اتیسم امکان‌پذیر است؟

هیچ راهی برای پیشگیری از اختلال طیف اوتیسم وجود نداشته، اما گزینه‌های درمانی مختلفی وجود دارند. تشخیص زودهنگام و مداخله بسیار مفید است و می‌تواند رفتارها، مهارت‌ها و رشد زبان را بهبود بخشد. بااین‌حال، مداخله در هر سنی مفید است. اگرچه کودکان با افزایش سن معمولاً از علائم اختلال طیف اوتیسم رها نمی‌شوند، ممکن است یاد بگیرند که چطور عمل کنند.

همان‌طور که گفتیم شما نمی‌توانید از اوتیسم پیشگیری کنید، اما می‌توانید با انجام برخی اقدامات، ریسک ابتلای فرزندتان به اتیسم را کم کنید. این اقدامات عبارت‌اند از:

• سبک زندگی سالم داشته باشید: به‌طور منظم به پزشک مراجعه کرده، رژیم غذایی مغذی داشته باشید و ورزش کنید. مراقبت‌های دوران بارداری را دریافت کرده و ویتامین‌ها و مکمل‌های توصیه‌شده توسط پزشک خود را مصرف کنید.
• مراقب داروها باشید: از پزشک خود بپرسید کدام داروها بی‌خطر هستند و مصرف کدام را باید در دوران بارداری متوقف کنید.
• الکل ننوشید: هیچ نوع و هیچ مقدار الکلی در دوران بارداری بی‌خطر نیست.
• واکسیناسیون خود را انجام دهید: قبل از باردار شدن، تمام واکسن‌های توصیه‌شده توسط پزشک خود ازجمله واکسن سرخک (سرخچه) را دریافت کنید. این واکسن می‌تواند از اوتیسم مرتبط با سرخجه جلوگیری کند.

آینده افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) چگونه است؟

در بسیاری از موارد، علائم ASD با بزرگ‌تر شدن کودکان کمتر می‌شوند. باید انعطاف‌پذیر و آماده باشید تا درصورت نیاز، درمان فرزندتان را تغییر دهید.

شاید افراد مبتلا به اوتیسم بتوانند زندگی معمولی داشته باشند، اما اغلب با افزایش سن نیاز به خدمات و پشتیبانی مداوم دارند. نیازهای آن‌ها به شدت علائمشان بستگی دارند. برای اکثر افراد، این اختلال وضعیتی مادام‌العمر است که ممکن است نیاز به حمایت مداوم داشته باشند.

مطالعه کنید: زندگی با اختلال طیف اتیسم

انتخاب بهترین مرکز درمانی برای درمان کودکان مبتلا به اوتیسم

اوتیسم اختلالی است که بر سیستم عصبی، رشد و تکامل کودک تأثیر می‌گذارد و توانایی او در برقراری ارتباط با دیگران را تحت تأثیر قرار می‌دهد. نکته قابل تأمل این است که هیچ درمان قطعی خاصی برای اوتیسم ارائه نشده است و تکنیک‌های درمانی به آموزش مهارت‌های مختلف و بهبود شرایط کودک کمک می‌کنند. درمان و توانبخشی در این زمینه می‌تواند تاثیر زیادی در بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا داشته باشد. گروه توانبخشی راه کمال با تیمی متخصص و حرفه‌ای آماده است تا خدمات درمانی متناسب با نیازهای شما را ارائه دهد. اگر به دنبال کمک و مشاوره در زمینه اختلال طیف اوتیسم هستید، با ما تماس بگیرید و از خدمات توانبخشی حرفه‌ای ما بهره‌مند شوید.

منابع

nhs.uk

helpguide.org

urmc.rochester.edu

verywellhealth.com

raisingchildren.net.au