شناسایی زودهنگام و مداخله مناسب نقش بسیار مهمی در حمایت از کودکان مبتلا به اوتیسم دارد. تحقیقات نشان می‌دهند که شناسایی علائم اوتیسم در کودکان 18 ماهه می‌تواند فرصت مداخله زودهنگام را فراهم کرده و بهبود چشمگیری در وضعیت کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) ایجاد کند. در ادامه، علائم رایج اوتیسم در 18 ماهگی ذکر شده‌اند:
تعامل اجتماعی و ارتباطات
کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً در ارتباطات اجتماعی و تعامل با دیگران با چالش‌هایی مواجه هستند. در 18ماهگی، والدین باید توجه دقیقی به نحوه تعامل فرزندشان با اطرافیان داشته باشند. نشانه‌های رایجی که ممکن است در این سن ظاهر شوند عبارت‌اند از:
- فقدان تماس چشمی مؤثر: کودک ممکن است به‌ندرت یا به‌طور ناپیوسته به چشمان دیگران نگاه کند.
- پاسخ محدود به نام: کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است به نام خود واکنش نشان ندهند، حتی اگر چندین بار صدا زده شوند.
- عدم علاقه به بازی‌های تعاملی: بازی‌های گروهی، تبادل اشیاء یا حتی چرخش نوبتی در هنگام بازی ممکن است برای این کودکان دشوار باشند.
- مشکلات در تقلید حرکات یا رفتارها: کودکان اوتیستیک ممکن است در تقلید رفتارهای والدین یا دیگران ضعف داشته باشند.
بازی و تخیل
بازی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای یادگیری و رشد شناختی، در کودکان نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. در کودکان 18 ماهه مبتلا به اوتیسم، الگوهای بازی اغلب متفاوت هستند:
- تمایل به بازی انفرادی: این کودکان معمولاً از بازی با دیگران اجتناب می‌کنند و ترجیح می‌دهند به‌تنهایی مشغول شوند.
- رفتارهای تکراری در بازی: ممکن است کودکان مبتلا به اتیسم به‌جای استفاده خلاقانه از اسباب‌بازی‌ها، به حرکات تکراری مانند مرتب کردن یا چرخاندن آن‌ها مشغول شوند.
- فقدان بازی‌های تخیلی: عدم توانایی در ایجاد سناریوهای خیالی یا نقش‌آفرینی‌های ساده، مانند غذا دادن به عروسک‌ها، یکی از علائم بارز اوتیسم در 18 ماهگی است.
بازی نه‌تنها ابزاری برای سرگرمی بلکه کاتالیزوری برای رشد شناختی و عاطفی کودکان است. در کودکان مبتلا به اوتیسم، نبود یا تفاوت در بازی وانمودی می‌تواند نشان‌دهنده انحراف در مسیرهای رشد باشد. این تغییرات نه‌تنها به تشخیص اوتیسم کمک می‌کنند، بلکه اطلاعات مهمی درباره نیازها و استراتژی‌های مداخله مناسب برای هر کودک ارائه می‌دهند.
رفتارهای تکراری و حساسیت‌های حسی
در کودکان مبتلا به اوتیسم، رفتارهای تکراری و مسائل حسی از علائم بارز هستند. در سن 18ماهگی، والدین ممکن است رفتارهایی مانند تکان دادن دست‌ها، تکان‌های مکرر مانند تاب خوردن به جلو و عقب یا چرخاندن اشیاء را مشاهده کنند. این رفتارها معمولاً به‌صورت الگویی تکرار می‌شوند و ممکن است نشان‌دهنده مشکلاتی در تنظیم عاطفی یا تمرکز باشند.
حساسیت‌های حسی نیز در این کودکان رایج هستند. کودک ممکن است نسبت به صداهای بلند، نورهای درخشان، یا بافت‌های خاص واکنش‌های غیرمعمول نشان دهد. برخی از کودکان ممکن است به شدت از این محرک‌ها دوری کنند، درحالی‌که برخی دیگر ممکن است به‌طور مداوم به آن‌ها جذب شوند. این واکنش‌ها می‌توانند زندگی روزمره کودک را تحت تأثیر قرار دهند و باید به دقت توسط والدین و متخصصان ارزیابی شوند.
تأخیرها و نقاط عطف رشد
تأخیر در رسیدن به نقاط عطف رشد یکی دیگر از نشانه‌های اولیه اوتیسم است که می‌تواند در 18ماهگی آشکار شود. والدین باید پیشرفت کودک خود را در زمینه‌هایی مانند توسعه زبانی، مهارت‌های حرکتی، و توانایی‌های شناختی زیر نظر داشته باشند.
- تأخیر در گفتار و زبان: کودک ممکن است کلمات جدید را دیرتر از هم‌سالان خود بیاموزد یا در برقراری ارتباط کلامی مشکل داشته باشد.
- مشکلات در مهارت‌های حرکتی: مانند دیر شروع کردن راه رفتن، ناتوانی در استفاده هماهنگ از دست‌ها یا مشکل در گرفتن و استفاده از اشیاء.
- چالش در حل مسائل ساده: کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در درک دستورالعمل‌های ابتدایی یا انجام کارهای ساده روزمره دچار مشکل شوند.
این تأخیرها معمولاً همراه با رفتارهای تکراری و حساسیت‌های حسی، نشان‌دهنده نیاز به ارزیابی دقیق توسط متخصصان است. تشخیص زودهنگام و آغاز مداخلات تخصصی می‌تواند به بهبود وضعیت کودک کمک کند و او را برای یادگیری و رشد بهتر آماده سازد.
مطالعه بیشتر: راهنمای کامل علائم اوتیسم در سنین مختلف
اهمیت تشخیص زودهنگام
شناسایی این علائم در 18ماهگی می‌تواند فرصت طلایی برای مداخله زودهنگام ایجاد کند. تشخیص و مداخلات تخصصی مانند گفتاردرمانی، رفتاردرمانی و بازی‌درمانی می‌توانند تأثیر قابل‌توجهی در بهبود کیفیت زندگی این کودکان داشته باشند. والدین باید با مشاهده هرگونه نشانه غیرمعمول، با متخصصان مشورت کنند تا روند تشخیص و درمان به‌موقع آغاز شود.
جمع‌بندی
تشخیص زودهنگام و مداخله در حمایت از کودکان 18 ماهه مبتلا به اوتیسم نقشی حیاتی در بهبود کیفیت زندگی آن‌ها دارد. شناسایی علائم اوتیسم در کودکان 18 ماهه، فرصتی برای مداخله زودهنگام فراهم می‌کند که می‌تواند تأثیر مثبت قابل‌توجهی بر روند رشد و مهارت‌های کودک داشته باشد.
علائم رایج اوتیسم در این سن شامل تأخیر در گفتار و زبان، کاهش یا نبود تماس چشمی، دشواری در تعاملات اجتماعی، رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دست یا بدن و حساسیت به محرک‌های حسی نظیر نور و صدا هستند. نظارت بر این علائم و بررسی نقاط عطف رشد، همچون مهارت‌های حرکتی، زبانی و شناختی، ابزار مهمی برای شناسایی اوتیسم احتمالی هستند.
درصورت مشاهده این نشانه‌ها، والدین باید فوراً با متخصص مشورت کنند تا ارزیابی دقیقی انجام شود. مداخلات مبتنی بر شواهد ازجمله تحلیل رفتار کاربردی (ABA)، گفتاردرمانی، کاردرمانی و آموزش مهارت‌های اجتماعی می‌توانند نقش مؤثری در حمایت از رشد کودک ایفا کنند.
والدین باید علاوه‌بر اعتماد به داده‌های علمی، به پیچیدگی‌های اجتماعی و فرهنگی یادگیری کودک خود نیز توجه داشته باشند. هدف اصلی این رویکردها، افزایش مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و رفتاری و فراهم‌سازی مسیری برای رشد و موفقیت کودک است.
با اقدام زودهنگام و حمایت حرفه‌ای، والدین می‌توانند تأثیر قابل‌توجهی بر زندگی فرزند خود بگذارند و بستری برای آینده‌ای روشن و موفق ایجاد کنند. آگاهی و عمل به‌موقع می‌تواند در مسیر فرزندپروری کودکان مبتلا به اوتیسم، تفاوتی چشمگیر ایجاد کند. برای دریافت مشاوره رایگان و یا دریافت نوبت ویزیت با کلینیک های ما در ارتباط باشید.
منابع
مطالب مشابه
علائم ADHD در دختران اغلب به‌عنوان ویژگی‌های شخصیتی تلقی می‌شوند. به همین دلیل است که اغلب نادیده گرفته یا توجیه می‌شوند. اگر بیش فعالی در دختران تشخیص داده نشود، می‌تواند به مشکلاتی مانند عدم تطبیق شرایط در کلاس درس، عزت نفس پایین و سرزنش خود منجر شود. حتی می‌تواند سلامت روان را تا بزرگسالی تحت تأثیر قرار دهد.
رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) به‌طور مؤثر به درمان اضطراب، افسردگی، و اختلال بی‌نظمی خلقی اخلال‌گرانه (DMDD) در کودکان کمک می‌کند. این روش با آموزش تکنیک‌هایی به کودکان برای تنظیم احساسات و رفتارهایشان کار می‌کند.
کاردرمانگران نقش حیاتی در راهنمایی کودکان قطع عضو در فرایند توانبخشی، به‌ویژه در استفاده از وسایل پروتزی ایفا می‌کنند. مشارکت آن‌ها از همان مرحله پیش از عمل جراحی آغاز می‌شود و بر مدیریت زخم و توصیه‌هایی برای تجهیزات تطبیقی تمرکز دارد که بیماران را برای جراحی آماده می‌کند.
اتیسم غیرکلامی زمانی است که کودک مبتلا به اوتیسم صحبت نمی‌کند، اما ممکن است انواع صداهای آوایی را تولید کند. اوتیسم غیرکلامی به این معنی نیست که کودک نمی‌تواند تعامل داشته باشد، یا کلمات و گفتار را درک کند. بلکه به این معناست که آن‌ها قادر به استفاده از زبان کلامی برای برقراری ارتباط نیستند.
لکنت زبان اختلالی گفتاری است که عضلات مورد استفاده برای صحبت کردن، به‌طور غیرقابل کنترلی منقبض شده یا حرکت می‌کنند و باعث مکث، صداهای ناخواسته و گیر کردن روی کلمات می‌شود.
کلاترینگ با ویژگی‌هایی مانند صحبت کردن بسیار سریع و استفاده از کلمات پُرکننده مانند «اِم» و «آه» همراه است. استفاده گاه‌به‌گاه از این کلمات در گفتار منسجم کاملاً عادی است، اما درصورت ابتلای کودک به این وضعیت، این ویژگی‌ها به عادتی همیشگی تبدیل شده و اغلب مانع از درک صحبت‌های او توسط دیگران می‌شوند.
زمانی که فردی اختلال لیسپ دارد، زبان خود را به گونه‌ای قرار می‌دهد که جریان هوای لازم برای تولید صداهای «س» و «ز» را مسدود یا تحریف می‌کند. این تحریف جریان هوا باعث می‌شود کودک به‌صورت نوک زبانی حرف بزند.
با گذشت زمان، کودکان مبتلا به سندرم رت مشکلات فزاینده‌ای در استفاده از عضلات کنترل‌کننده حرکت، هماهنگی و ارتباط پیدا می‌کنند. سندرم رت همچنین می‌تواند باعث تشنج و ناتوانی‌های ذهنی شود.
سندرم تورت، اختلالی است که بر سیستم عصبی تأثیر می‌گذارد و باعث ایجاد تیک می‌شود. تیک‌ها، حرکات یا صداهایی هستند که کودک بارها و بارها تکرار می‌کند و قادر به کنترل آن‌ها نیست. به‌عنوان مثال، کودکان مبتلا به سندرم توره ممکن است مدام گلوی خود را صاف کنند یا چشمک بزنند.
تشخیص اولیه کف پای صاف در کودکان اغلب توسط متخصصان اطفال انجام می‌شود. اگر فرزند شما هیچ درد یا علائم دیگری را تجربه نکند، معمولاً نیازی به آزمایش بیشتر نیست. کودکانی که علائم دارند باید توسط متخصصان ارتوپدی کودکان معاینه شوند.