اوتیسم یک اختلال رشدی است که میتواند بر توانایی فرد در ارتباط و تعامل با دیگران تأثیر بگذارد. با این حال، علائم آن میتوانند در هر فرد متفاوت باشند.
طبق برآوردهای مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریها (CDC)، از هر 44 کودک 8 ساله، یک نفر در طیف اوتیسم قرار دارد.
همچنین، این مرکز گزارش میدهد که احتمال تشخیص اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است. پزشکان ممکن است اوتیسم را در دختران کمتر شناسایی کنند؛ زیرا دخترها ممکن است رفتارهای معمول مرتبط با اوتیسم را نشان ندهند یا در پنهان کردن علائم خود توانمندتر باشند.
علائم اوتیسم در دختران
علائم اوتیسم در پسران و دختران مشابه هستند، اما هر فردی ممکن است این علائم را بهطور متفاوتی نشان دهد.
اوتیسم شامل طیف گستردهای از ویژگیها و علائم است، به همین دلیل بسیاری از افراد اصطلاح اختلال طیف اوتیسم(ASD) را به کار میبرند.
بسیاری از کودکان مبتلا به اتیسم در تعاملات اجتماعی و ارتباطات چالشهایی دارند. نمونههایی از علائم رایج عبارتاند از:
- عدم پاسخگویی به نام خود تا سن 12 ماهگی
- عدم علاقه به بغل شدن
- دشواری در پیروی از دستورالعملها
- عدم توجه به چیزی که شخص دیگری به آن اشاره میکند
- از دست دادن مهارتهایی که قبلاً داشتهاند، مانند متوقف کردن استفاده از کلمهای که قبلاً میگفتند
- مشکل در بیان خواستهها یا نیازها
- ناتوانی در درک احساسات دیگران
- اجتناب از تماس چشمی
علائم اوتیسم در دختران ممکن است کمتر مشهود باشند؛ زیرا برخی از آنها میتوانند این ویژگیها را پنهان کنند یا رفتارهای اجتماعی را تقلید کنند.
سایر ویژگیهای برجسته اوتیسم، وابستگی به روالهای مشخص و انجام رفتارهای تکراری هستند. برخی از نمونههای رایج عبارتاند از:
- دشواری در سازگاری با تغییرات در روال
- دلبستگی غیرمعمول به اشیاء یا اسباببازیها
- تاب خوردن مداوم از یک طرف به طرف دیگر
- صرف زمان زیاد برای مرتب کردن یا سازماندهی وسایل
- تکرار کلمات، عبارات یا صداهای خاص
- واکنش غیرعادی به بوها، طعمها یا صداهای خاص
- مشکلات در مهارتهای حرکتی، شامل اختلال در تعادل یا مهارتهای حرکتی ظریف و درشت
این علائم معمولاً در دوران نوزادی یا اوایل کودکی بروز میکنند، هرچند ممکن است همیشه در همان زمان تشخیص داده نشوند. برخی از نشانهها نیز ممکن است تنها زمانی آشکار شوند که کودک بزرگتر شود.
چرا پزشکان ممکن است اوتیسم را در دختران تشخیص ندهند؟
پزشکان معمولاً اوتیسم را در پسران بیشتر از دختران تشخیص میدهند. این موضوع ممکن است به این معنا باشد که والدین، مراقبان و متخصصان مراقبتهای بهداشتی کمتر به علائم اوتیسم در دختران توجه میکنند.
تصورات قالبی در مورد رفتارهای معمولی مردانه و زنانه میتواند منجر به از دست دادن علائم اوتیسم در دختران شود. بسیاری از افراد فکر میکنند دختران به طور طبیعی آرامتر هستند یا بیشتر تمایل به بازی به تنهایی دارند. اما این رفتارها مانند کمصحبت کردن یا ترجیح دادن به تنهایی گذراندن وقت، ممکن است نشاندهنده علائم اوتیسم باشند.
تحقیقات نشان دادهاند که برخی علائم اوتیسم، مانند رفتارهای تکراری و مشکلات در کنترل تکانه، بیشتر در پسران مبتلا به اتیسم دیده میشوند. این علائم راحتتر قابل شناسایی هستند، در حالی که مشکلات در برقراری ارتباط یا تعامل اجتماعی ممکن است در دختران کمتر آشکار شوند.
دختران ممکن است برای پنهان کردن علائم خود زمان و انرژی بیشتری صرف کنند و ممکن است مهارتهای اجتماعی را بهتر یاد بگیرند. همچنین، دختران مبتلا به اتیسم ممکن است روابط دوستانه برقرار کنند که این موضوع میتواند اوتیسم را پنهان کند؛ زیرا بسیاری از افراد مشکل در تعامل اجتماعی را به عنوان یکی از علائم اصلی اوتیسم میشناسند.
تشخیص اشتباه اوتیسم به عنوان یک مسئله سلامت روان یکی از اشتباهات رایج است. مشکلات سلامت روان، مانند اضطراب، افسردگی و اختلالات شخصیتی، میتوانند علائم مشابه با اوتیسم داشته باشند، که این موضوع ممکن است باعث شود پزشکان اوتیسم را به اشتباه با مشکلات روانی دیگری تشخیص دهند.
اوتیسم میتواند برای برخی افراد استرسزا باشد و این استرس ممکن است به طور متفاوتی در دختران و پسران بروز پیدا کند. دختران به احتمال زیاد به استرس واکنشهایی مانند آسیب رساندن به خود نشان میدهند که کمتر در نگاه اول قابل توجه هستند که این میتواند باعث شود تا دیگران متوجه نشوند که مشکل اصلی اوتیسم است. در مقابل، پسران معمولاً به استرس به صورت ظاهریتری واکنش نشان میدهند. بهعنوان مثال آنها رفتارهایی مانند عصبانی شدن یا رفتارهای بد از خود بروز میدهند. این نوع واکنشها بیشتر قابل مشاهده هستند و ممکن است پزشکان زودتر متوجه مشکلات اوتیسم شوند.
دختران مبتلا به اتیسم ممکن است خودآگاهی بیشتری نسبت به هنجارهای اجتماعی و نیاز به «تطابق» با این هنجارها داشته باشند. این ویژگی باعث میشوند که آنها قادر باشند علائم اوتیسم را در دوران کودکی پنهان کنند. اما وقتی دختران بزرگتر میشوند و روابط اجتماعی و هنجارهای اجتماعی پیچیدهتر میشوند، ممکن است برقراری ارتباط برای آنها دشوارتر شوند و این مشکل ممکن است باعث شود که تشخیص اوتیسم تا سنین نوجوانی به تأخیر بیفتد.
درک ناقص و عدم آگاهی کافی درباره اوتیسم میتواند باعث شود که متخصصان بهداشتی، معلمان، والدین و مراقبان علائم اوتیسم را در دختران نادیده بگیرند یا آنها را اشتباه تشخیص دهند. تحقیقی که در سال 2016 انجام شد، نشان میدهد که کلیشههای مربوط به اوتیسم میتواند منجر به تأخیر در تشخیص در دختران شود. این کلیشهها معمولاً شامل تصورات نادرست مانند این است که افراد مبتلا به اوتیسم باید علاقهمندیهای شدید به ریاضیات یا علوم داشته باشند و یا قادر به دوستیابی نیستند.
با این حال، این تحقیق تنها شامل یک گروه کوچک از زنان بوده است، بنابراین این تجربه لزوماً نمیتواند به عنوان یک تجربه عمومی در نظر گرفته شود. همچنین، آزمایشهای غربالگری اوتیسم به طور معمول بر اساس مطالعات موردی مردانه طراحی شدهاند که این میتواند باعث شود علائمی که بیشتر در دختران دیده میشود، نادیده گرفته شود.
تحقیقات بیشتر در خصوص تفاوتهای جنسیتی در علائم اوتیسم میتوانند به بهبود و دقت تشخیص این اختلال کمک کنند.
انواع اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم (ASD) شامل طیفی وسیع از علائم و رفتارها است. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم با مشکلات یادگیری مواجه هستند و به مراقبتهای ویژهتری نیاز دارند، در حالی که بسیاری دیگر از افراد مبتلا به اتیسم به حمایت کمتری نیاز دارند و قادرند به طور کامل در جامعه و فعالیتهای روزمره شرکت کنند.
کودکانی که اوتیسم با نیازهای حمایتی کم دارند، اغلب از نظر هوش و مهارتهای اجتماعی در سطحی مشابه با همسالان خود هستند. این نوع اوتیسم ممکن است تشخیص داده نشود و تشخیص آن برای پزشکان دشوارتر است، به ویژه در دختران که ممکن است علائم را پنهان کنند.
برخی بیماریهای خاص به طور قابل توجهی با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم مرتبط هستند. از جمله این بیماریها میتوان به سندرم ایکس شکننده، توبروس اسکلروزیس و صرع اشاره کرد.
اگر فکر کنید فرزندتان مبتلا به اوتیسم است، چه کاری باید انجام دهید؟
در یک معاینه معمول پزشکی، پزشک میتواند علائم اولیه اوتیسم را قبل از رسیدن کودک به 2 سالگی شناسایی کند. پزشکان معمولاً درباره نقاط عطف رشد کودک، مانند اولین لبخند، خزیدن و ایجاد صداها سؤالاتی میپرسند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریها (CDC) فهرستی از نقاط عطف کلیدی برای سنین مختلف ارائه داده است.
تشخیص زودهنگام میتواند به کودکان و خانوادههایشان کمک کند تا به حمایتهای لازم دست یابند و رفتارهای خاص را بهتر درک کنند.
در برخی موارد، علائم اوتیسم ممکن است کمتر آشکار باشند و پزشک نتواند در سنین پایینتر اوتیسم را تشخیص دهد. در این موارد، کودکان بزرگتر ممکن است برای انجام غربالگری اوتیسم ارجاع داده شوند. غربالگری معمولاً شامل تستهای سادهای است که برای ارزیابی گفتار، یادگیری و رفتار کودک انجام میشود. همچنین ممکن است نیاز به مشاوره با متخصص اوتیسم باشد.
لازم به ذکر است که یک کودک ممکن است یک یا چند علامت مشابه با اوتیسم داشته باشد، اما لزوماً اوتیستیک نباشد. به عنوان مثال، اجتناب از تماس چشمی یا دلبستگی به کارهای روزمره، ویژگیهایی هستند که ممکن است در شخصیت بسیاری از کودکان دیده شوند.
کودکان مبتلا به اتیسم ممکن است علائمی داشته باشند که بر زندگی روزمرهشان تأثیر میگذارند. حتی اگر این علائم قابل مشاهده نباشند، میتوانند موجب استرس و فشار روانی برای کودک شوند. همچنین، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است بیشتر در معرض آزار و اذیت یا قلدری قرار گیرند. والدین، مراقبان و معلمان باید از این موارد آگاه باشند تا بتوانند بهترین روشهای درمانی و حمایتی را برای کودکانی که این شرایط را دارند، فراهم کنند و در آموزش سایر کودکان نیز از این موضوع حمایت کنند.
جمعبندی
اگرچه پزشکان اوتیسم را در دختران کمتر تشخیص میدهند، علائم در هر دو جنس معمولاً مشابه هستند. البته ممکن است برخی علائم در دختران کمتر آشکار شوند یا بهصورت متفاوت بروز کنند. به دلیل نحوه طراحی غربالگری اوتیسم، دختران ممکن است با ویژگیهای رایج و شناختهشده اوتیسم مطابقت نداشته باشند که این مسئله میتواند منجر به تشخیص دیرهنگام این بیماری در آنها شود. شناخت علائم و نقاط عطف رشد کودک میتواند در تشخیص اوتیسم در دختران کمککننده باشد. بنابراین اگر فکر میکنید فرزند شما علائم اوتیسم را نشان میدهد و به دنبال راههای درمان و توانبخشی مناسب میباشید، گروه توانبخشی راه کمال با تیم متخصص خود آماده ارائه خدمات حرفهای و حمایتی به شماست.
منابع
مطالب مشابه
اختلالات تکاملی، شرایط فیزیکی یا مبتنی بر مغز هستند که بر پیشرفت کودک هنگام رشد و کسب مهارتهای ضروری زندگی تأثیر میگذارند. بسیاری از اختلالات تکاملی کودکی قبل از تولد وجود دارند و در طول زندگی ادامه مییابند. همچنین ممکن است درنتیجه آسیب، ضربه یا سایر عوامل پزشکی در طول کودکی رخ دهند.
هیدروتراپی، که به آن آب درمانی نیز گفته میشود، شکل تخصصی فیزیوتراپی است که از آب برای درمان بیماریها استفاده میکند. این نوع درمان محیطی امن و حمایتی را برای کودکان فراهم میکند که در آن میتوانند بدون تنش جاذبه در فعالیتهای فیزیکی شرکت کنند.
والدین میتوانند با استفاده از بازیهای ساده و سرگرمکننده در محیط خانه، رفتارهای کلیدی فرزند خود را در حوزههای مهمی مانند ارتباط چشمی، تقلید، تعاملات اجتماعی و حساسیتهای حسی زیر نظر بگیرند. این بازیها برای کودک جذاب هستند و در عین حال، به والدین کمک میکنند تا درصورت مشاهده علائم نگرانکننده، بهموقع با متخصصان رشد کودک مشورت نمایند.
کودکان مبتلا به CDD تا حداقل ۲سالگی رشد معمولی متناسب با سن را در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، روابط اجتماعی، بازی و رفتار انطباقی دارند. آنها بین سنین ۲ تا ۱۰سالگی، مهارتهای کسبشده قبلی خود را به شکلی قابل توجه در دو یا چند مورد از دست میدهند.
یکی از تفاوتهای بزرگ بین اوتیسم و آسپرگر این است که کودکان مبتلا به اوتیسم دیرتر صحبت کردن را شروع میکنند. اما کسانی که سندرم آسپرگر دارند معمولاً تأخیر زبانی را تجربه نمیکنند. در حالی که کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب منزوی به نظر میرسند، افراد دارای آسپرگر معمولاً میخواهند با دیگران تعامل داشته باشند اما برای برقراری ارتباط با مشکل مواجه میشوند.
اختلال فراگیر رشد (PDD) زمانی اصطلاحی بود که برای توصیف گروهی از تأخیرهای رشدی که بر مهارتهای اجتماعی و ارتباطی تأثیر میگذاشتند، مورد استفاده قرار میگرفت. اما در حال حاضر، پزشکان آن را اختلال طیف اوتیسم (ASD) مینامند.
گرانی والدین درخصوص دیر حرف زدن فرزندشان امری کاملاً طبیعی است. اما باید توجه داشته باشید رشد گفتار در کودکان میتواند تحت تأثیر طیف وسیعی از عوامل قرار گیرد و یکی از این عوامل، تغذیه است که اغلب نادیده گرفته میشود.
اختلال ویژه زبانی (SLI)، اصطلاحی برای اختلال زبان رشدی است. این اختلال زمانی رخ میدهد که مهارتهای زبانی بهدرستی رشد نمیکنند ولی این چالشها به سایر مشکلات رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم، آسیب مغزی تروماتیک، آپراکسی گفتار یا کم شنوایی مربوط نیستند.
کودکان مبتلا به اختلال ارتباط اجتماعی در استفاده از زبان برای تعامل با دیگران مشکل دارند. آنها زبان را میفهمند و میتوانند در برخی شرایط از آن استفاده کنند، اما در موقعیتهای اجتماعی در برقراری ارتباط با مشکل روبرو هستند.
اختلال گفتاری آفازی در کودکان نوعی اختلال ارتباطی است که توانایی کودک در درک، تولید و استفاده از زبان را مختل میکند. کودکان مبتلا به آفازی اغلب در ابراز وجود و درک زبان دیگران مشکل دارند. نکته مهم این است که آفازی نشانه کمبود هوش نیست، بلکه اختلالی در پردازش زبان است.