اوتیسم یک اختلال رشدی است که می‌تواند بر توانایی فرد در ارتباط و تعامل با دیگران تأثیر بگذارد. با این حال، علائم آن می‌توانند در هر فرد متفاوت باشند.
طبق برآوردهای مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، از هر 44 کودک 8 ساله، یک نفر در طیف اوتیسم قرار دارد.
همچنین، این مرکز گزارش می‌دهد که احتمال تشخیص اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است. پزشکان ممکن است اوتیسم را در دختران کمتر شناسایی کنند؛ زیرا دخترها ممکن است رفتارهای معمول مرتبط با اوتیسم را نشان ندهند یا در پنهان کردن علائم خود توانمندتر باشند.
علائم اوتیسم در دختران
علائم اوتیسم در پسران و دختران مشابه هستند، اما هر فردی ممکن است این علائم را به‌طور متفاوتی نشان دهد.
اوتیسم شامل طیف گسترده‌ای از ویژگی‌ها و علائم است، به همین دلیل بسیاری از افراد اصطلاح اختلال طیف اوتیسم(ASD) را به کار می‌برند.
بسیاری از کودکان مبتلا به اتیسم در تعاملات اجتماعی و ارتباطات چالش‌هایی دارند. نمونه‌هایی از علائم رایج عبارت‌اند از:
- عدم پاسخگویی به نام خود تا سن 12 ماهگی
- عدم علاقه به بغل شدن
- دشواری در پیروی از دستورالعمل‌ها
- عدم توجه به چیزی که شخص دیگری به آن اشاره می‌کند
- از دست دادن مهارت‌هایی که قبلاً داشته‌اند، مانند متوقف کردن استفاده از کلمه‌ای که قبلاً می‌گفتند
- مشکل در بیان خواسته‌ها یا نیازها
- ناتوانی در درک احساسات دیگران
- اجتناب از تماس چشمی
علائم اوتیسم در دختران ممکن است کمتر مشهود باشند؛ زیرا برخی از آن‌ها می‌توانند این ویژگی‌ها را پنهان کنند یا رفتارهای اجتماعی را تقلید کنند.
سایر ویژگی‌های برجسته اوتیسم، وابستگی به روال‌های مشخص و انجام رفتارهای تکراری هستند. برخی از نمونه‌های رایج عبارت‌اند از:
- دشواری در سازگاری با تغییرات در روال
- دلبستگی غیرمعمول به اشیاء یا اسباب‌بازی‌ها
- تاب خوردن مداوم از یک طرف به طرف دیگر
- صرف زمان زیاد برای مرتب کردن یا سازماندهی وسایل
- تکرار کلمات، عبارات یا صداهای خاص
- واکنش غیرعادی به بوها، طعم‌ها یا صداهای خاص
- مشکلات در مهارت‌های حرکتی، شامل اختلال در تعادل یا مهارت‌های حرکتی ظریف و درشت
این علائم معمولاً در دوران نوزادی یا اوایل کودکی بروز می‌کنند، هرچند ممکن است همیشه در همان زمان تشخیص داده نشوند. برخی از نشانه‌ها نیز ممکن است تنها زمانی آشکار شوند که کودک بزرگ‌تر شود.
چرا پزشکان ممکن است اوتیسم را در دختران تشخیص ندهند؟
پزشکان معمولاً اوتیسم را در پسران بیشتر از دختران تشخیص می‌دهند. این موضوع ممکن است به این معنا باشد که والدین، مراقبان و متخصصان مراقبت‌های بهداشتی کمتر به علائم اوتیسم در دختران توجه می‌کنند.
تصورات قالبی در مورد رفتارهای معمولی مردانه و زنانه می‌تواند منجر به از دست دادن علائم اوتیسم در دختران شود. بسیاری از افراد فکر می‌کنند دختران به طور طبیعی آرام‌تر هستند یا بیشتر تمایل به بازی به تنهایی دارند. اما این رفتارها مانند کم‌صحبت کردن یا ترجیح دادن به تنهایی گذراندن وقت، ممکن است نشان‌دهنده علائم اوتیسم باشند.
تحقیقات نشان داده‌اند که برخی علائم اوتیسم، مانند رفتارهای تکراری و مشکلات در کنترل تکانه، بیشتر در پسران مبتلا به اتیسم دیده می‌شوند. این علائم راحت‌تر قابل شناسایی هستند، در حالی که مشکلات در برقراری ارتباط یا تعامل اجتماعی ممکن است در دختران کمتر آشکار شوند.
دختران ممکن است برای پنهان کردن علائم خود زمان و انرژی بیشتری صرف کنند و ممکن است مهارت‌های اجتماعی را بهتر یاد بگیرند. همچنین، دختران مبتلا به اتیسم ممکن است روابط دوستانه برقرار کنند که این موضوع می‌تواند اوتیسم را پنهان کند؛ زیرا بسیاری از افراد مشکل در تعامل اجتماعی را به عنوان یکی از علائم اصلی اوتیسم می‌شناسند.
تشخیص اشتباه اوتیسم به عنوان یک مسئله سلامت روان یکی از اشتباهات رایج است. مشکلات سلامت روان، مانند اضطراب، افسردگی و اختلالات شخصیتی، می‌توانند علائم مشابه با اوتیسم داشته باشند، که این موضوع ممکن است باعث شود پزشکان اوتیسم را به اشتباه با مشکلات روانی دیگری تشخیص دهند.
اوتیسم می‌تواند برای برخی افراد استرس‌زا باشد و این استرس ممکن است به طور متفاوتی در دختران و پسران بروز پیدا کند. دختران به احتمال زیاد به استرس واکنش‌هایی مانند آسیب رساندن به خود نشان می‌دهند که کمتر در نگاه اول قابل توجه هستند که این می‌تواند باعث شود تا دیگران متوجه نشوند که مشکل اصلی اوتیسم است. در مقابل، پسران معمولاً به استرس به صورت ظاهری‌تری واکنش نشان می‌دهند. به‌عنوان مثال آن‌ها رفتارهایی مانند عصبانی شدن یا رفتارهای بد از خود بروز می‌دهند. این نوع واکنش‌ها بیشتر قابل مشاهده هستند و ممکن است پزشکان زودتر متوجه مشکلات اوتیسم شوند.
دختران مبتلا به اتیسم ممکن است خودآگاهی بیشتری نسبت به هنجارهای اجتماعی و نیاز به «تطابق» با این هنجارها داشته باشند. این ویژگی باعث می‌شوند که آن‌ها قادر باشند علائم اوتیسم را در دوران کودکی پنهان کنند. اما وقتی دختران بزرگ‌تر می‌شوند و روابط اجتماعی و هنجارهای اجتماعی پیچیده‌تر می‌شوند، ممکن است برقراری ارتباط برای آن‌ها دشوارتر شوند و این مشکل ممکن است باعث شود که تشخیص اوتیسم تا سنین نوجوانی به تأخیر بیفتد.
درک ناقص و عدم آگاهی کافی درباره اوتیسم می‌تواند باعث شود که متخصصان بهداشتی، معلمان، والدین و مراقبان علائم اوتیسم را در دختران نادیده بگیرند یا آن‌ها را اشتباه تشخیص دهند. تحقیقی که در سال 2016 انجام شد، نشان می‌دهد که کلیشه‌های مربوط به اوتیسم می‌تواند منجر به تأخیر در تشخیص در دختران شود. این کلیشه‌ها معمولاً شامل تصورات نادرست مانند این است که افراد مبتلا به اوتیسم باید علاقه‌مندی‌های شدید به ریاضیات یا علوم داشته باشند و یا قادر به دوستیابی نیستند.
با این حال، این تحقیق تنها شامل یک گروه کوچک از زنان بوده است، بنابراین این تجربه لزوماً نمی‌تواند به عنوان یک تجربه عمومی در نظر گرفته شود. همچنین، آزمایش‌های غربالگری اوتیسم به طور معمول بر اساس مطالعات موردی مردانه طراحی شده‌اند که این می‌تواند باعث شود علائمی که بیشتر در دختران دیده می‌شود، نادیده گرفته شود.
تحقیقات بیشتر در خصوص تفاوت‌های جنسیتی در علائم اوتیسم می‌توانند به بهبود و دقت تشخیص این اختلال کمک کنند.
انواع اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم (ASD) شامل طیفی وسیع از علائم و رفتارها است. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم با مشکلات یادگیری مواجه هستند و به مراقبت‌های ویژه‌تری نیاز دارند، در حالی که بسیاری دیگر از افراد مبتلا به اتیسم به حمایت کمتری نیاز دارند و قادرند به طور کامل در جامعه و فعالیت‌های روزمره شرکت کنند.
کودکانی که اوتیسم با نیازهای حمایتی کم دارند، اغلب از نظر هوش و مهارت‌های اجتماعی در سطحی مشابه با همسالان خود هستند. این نوع اوتیسم ممکن است تشخیص داده نشود و تشخیص آن برای پزشکان دشوارتر است، به ویژه در دختران که ممکن است علائم را پنهان کنند.
برخی بیماری‌های خاص به طور قابل توجهی با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم مرتبط هستند. از جمله این بیماری‌ها می‌توان به سندرم ایکس شکننده، توبروس اسکلروزیس و صرع اشاره کرد.
اگر فکر کنید فرزندتان مبتلا به اوتیسم است، چه کاری باید انجام دهید؟
در یک معاینه معمول پزشکی، پزشک می‌تواند علائم اولیه اوتیسم را قبل از رسیدن کودک به 2 سالگی شناسایی کند. پزشکان معمولاً درباره نقاط عطف رشد کودک، مانند اولین لبخند، خزیدن و ایجاد صداها سؤالاتی می‌پرسند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) فهرستی از نقاط عطف کلیدی برای سنین مختلف ارائه داده است.
تشخیص زودهنگام می‌تواند به کودکان و خانواده‌هایشان کمک کند تا به حمایت‌های لازم دست یابند و رفتارهای خاص را بهتر درک کنند.
در برخی موارد، علائم اوتیسم ممکن است کمتر آشکار باشند و پزشک نتواند در سنین پایین‌تر اوتیسم را تشخیص دهد. در این موارد، کودکان بزرگ‌تر ممکن است برای انجام غربالگری اوتیسم ارجاع داده شوند. غربالگری معمولاً شامل تست‌های ساده‌ای است که برای ارزیابی گفتار، یادگیری و رفتار کودک انجام می‌شود. همچنین ممکن است نیاز به مشاوره با متخصص اوتیسم باشد.
لازم به ذکر است که یک کودک ممکن است یک یا چند علامت مشابه با اوتیسم داشته باشد، اما لزوماً اوتیستیک نباشد. به عنوان مثال، اجتناب از تماس چشمی یا دلبستگی به کارهای روزمره، ویژگی‌هایی هستند که ممکن است در شخصیت بسیاری از کودکان دیده شوند.
کودکان مبتلا به اتیسم ممکن است علائمی داشته باشند که بر زندگی روزمره‌شان تأثیر می‌گذارند. حتی اگر این علائم قابل مشاهده نباشند، می‌توانند موجب استرس و فشار روانی برای کودک شوند. همچنین، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است بیشتر در معرض آزار و اذیت یا قلدری قرار گیرند. والدین، مراقبان و معلمان باید از این موارد آگاه باشند تا بتوانند بهترین روشهای درمانی و حمایتی را برای کودکانی که این شرایط را دارند، فراهم کنند و در آموزش سایر کودکان نیز از این موضوع حمایت کنند.
جمع‌بندی
اگرچه پزشکان اوتیسم را در دختران کمتر تشخیص می‌دهند، علائم در هر دو جنس معمولاً مشابه هستند. البته ممکن است برخی علائم در دختران کمتر آشکار شوند یا به‌صورت متفاوت بروز کنند. به دلیل نحوه طراحی غربالگری اوتیسم، دختران ممکن است با ویژگی‌های رایج و شناخته‌شده اوتیسم مطابقت نداشته باشند که این مسئله می‌تواند منجر به تشخیص دیرهنگام این بیماری در آن‌ها شود. شناخت علائم و نقاط عطف رشد کودک می‌تواند در تشخیص اوتیسم در دختران کمک‌کننده باشد. بنابراین اگر فکر می‌کنید فرزند شما علائم اوتیسم را نشان می‌دهد و به دنبال راه‌های درمان و توانبخشی مناسب می‌باشید، گروه توانبخشی راه کمال با تیم متخصص خود آماده ارائه خدمات حرفه‌ای و حمایتی به شماست.
منابع
مطالب مشابه
کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً در ارتباطات اجتماعی و تعامل با دیگران با چالش‌هایی مواجه هستند. در 18ماهگی، والدین باید توجه دقیقی به نحوه تعامل فرزندشان با اطرافیان داشته باشند. نشانه‌های رایجی که ممکن است در این سن ظاهر شوند عبارت‌اند از: فقدان تماس چشمی مؤثر، پاسخ محدود به نام، عدم علاقه به بازی‌های تعاملی و مشکلات در تقلید حرکات یا رفتارها
گزارش‌های موجود از سوی اسپکتروم نشان می‌دهند که سن 6سالگی برای کودکان مبتلا به اوتیسم نقطه عطف مهمی است؛ چرا که طبق مطالعه‌ای طولانی‌مدت، شدت ویژگی‌های اوتیسم در بسیاری از کودکان از سنین 3 تا 6 سالگی کاهش می‌یابند، ولی این پیشرفت معمولاً برای سه‌چهارم کودکان متوقف می‌شود.
تشخیص زودهنگام اوتیسم در کودکان 2 ساله نقشی حیاتی در بهبود نتایج بلندمدت دارد. تحقیقات نشان داده‌اند که شناسایی و مداخله به‌موقع، به‌ویژه در دوران حساس رشد مغز، می‌تواند به توسعه مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و رفتاری کودک کمک چشمگیری کند.
گفتاردرمانی و کاردرمانی پایه‌های اصلی مدیریت اوتیسم محسوب می‌شوند. بااین‌حال، بسیاری از خانواده‌ها برای تکمیل این روش‌ها به سراغ درمان‌های طبیعی و سنتی مانند شاهدانه، داروهای گیاهی و ... می روند.
یکی از مواردی که افراد مبتلا به اوتیسم برای جبران ناراحتی در هنگام برقراری ارتباط چشمی انجام می‌دهند، نگاه کردن به چیزی غیر از چهره دیگران در حین تعامل اجتماعی است. برای مثال دانش‌آموز مبتلا به اوتیسم در مدرسه می‌تواند هنگام نگاه کردن و ور رفتن با شیئی خاص، مانند اسباب‌بازی یا مداد بهتر روی درس تمرکز کند.
تیک‌ها، حرکات یا صداهای ناگهانی و سریعی هستند که کودک به‌طور مکرر و غیرارادی انجام می‌دهد. اگر کودک تیک حرکتی داشته باشد، ممکن است به‌طور مکرر پلک بزند یا شانه‌های خود را بارها و بارها بالا بیندازد. اگر تیک صوتی داشته باشد، احتمالاً به‌صورت ناخواسته صدای خرخر ایجاد می‌کند یا احساس نیاز به صاف کردن مداوم گلو دارد. تیک‌ها اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کنند.
هنگامی که کودک به وسواس فکری عملی مبتلا می‌شود، افکار وسواسی و رفتاری اجباری می‌توانند بسیار مکرر و شدید شوند و در زندگی روزمره و رشد طبیعی کودک اختلال ایجاد کنند.
اختلال انفجاری متناوب (IED) نوعی اختلال رفتاری است که با دوره‌های مکرر خشم و پرخاشگری شدید مشخص می‌شود. این فوران‌ها می‌توانند کلامی یا جسمی باشند و اغلب غیرقابل پیش بینی هستند.
هنگامی که مغز در درک ورودی بصری دریافتی مشکل داشته باشد، اطلاعات به‌درستی درک نشده و نمی‌توانند با سایر حواس ادغام شوند.توجه به این نکته بسیار مهم است که اختلال حس بینایی به مشکلات مربوط به بینایی اشاره ندارد. درواقع کودکی که ازنظر بینایی دید 20/20 کامل دارد، اگر با اختلال حس بینایی دست و پنجه نرم کند، همچنان در درک آنچه می‌بیند با مشکل مواجه می‌شود.
آسیب سر می تواند به خفیفی ضربه، کبودی (کوفتگی) یا بریدگی روی سر باشد. یا می تواند ضربه مغزی، بریدگی عمیق یا زخم باز، شکستگی استخوان جمجمه، خونریزی داخلی یا آسیب به مغز باشد.