تشخیص اوتیسم در چه سنی امکانپذیر است؟
هنگام بحث در مورد سن تشخیص اوتیسم باید عوامل زیادی را در نظر گرفت؛ زیرا کودکان دارای طیف اوتیسم از نظر سن، گروه اجتماعی-اقتصادی، نژاد، جنسیت و غیره متفاوت هستند. با توجه به این عوامل، تشخیص اوتیسم در کودکان در سن سه تا ده سالگی امکانپذیر است.
آیا تشخیص زودهنگام اوتیسم بهتر است؟
بسیاری از موارد اوتیسم تا زمانی که فرد به سن مدرسه یا بزرگسالی نرسد، شناسایی نمیشوند؛ زیرا علائم اوتیسم در محیط کلاس درس بیشتر خود را نشان میدهند. این تأخیر در تشخیص میتواند به دلایل مختلفی رخ دهد و تأثیرات متفاوتی بر فرد داشته باشد؛ به ویژه اگر تشخیص زودتر صورت گرفته و مداخلههای اولیه آغاز شده باشد.
اهمیت تشخیص زودهنگام اوتیسم
هنگامی که اختلالات طیف اوتیسم در کودکان کمسن تشخیص داده میشوند، میتوان از مداخلات رفتاری زودهنگام، کاردرمانی و سایر روشهای درمانی بهره برد. این روشها میتوانند بخشی از برنامه درمانی کودک باشند و به بهبود اختلالات رشدی و سایر ناتوانیهایی که ممکن است همراه با اوتیسم شناسایی شدهاند، کمک کنند.
چه چیزی میتواند به تشخیص اوتیسم کمک کند؟
ارائه منابع و اطلاعات به والدین و مراقبان درباره اوتیسم و فواید تشخیص زودهنگام، میتواند به کودکان دارای اوتیسم کمک کند تا زودتر به یک برنامه درمانی مناسب دست یابند. این امر همچنین به والدین و مراقبان کمک میکند تا نیازهای کودک را بهتر درک کرده و از او حمایت کنند.
دسترسی بهتر به منابع و اطلاعات، میتواند اثربخشی درمانها و مداخلات کودک را افزایش دهد. این امر به کودک فرصتهای بیشتری میدهد تا از دوران حساس رشد مغزی که برای یادگیری و سازگاری با محیط مناسب است، بهرهمند شود.
میانگین سن تشخیص اوتیسم در کودکان در سطح جهانی
مطالعات نشان میدهند که میانگین سن تشخیص اوتیسم در کودکان در ایالات متحده و بریتانیا حدود سه سالگی است. در مورد تشخیصهای مشابه مانند اختلال رشدی فراگیر، میانگین سن تشخیص در ایالات متحده پنج سال و در بریتانیا حدود شش سال است.
بیشتر کودکانی که به سندرم آسپرگر مبتلا هستند، در ایالات متحده به طور متوسط در سن هفت سالگی و در بریتانیا در سن نه سالگی تشخیص داده میشوند. مطالعات نشان میدهند که تفاوتهای منطقهای، فقر، تشخیصهای چندگانه و معیارهای تشخیصی میتوانند بر تشخیص این اختلالات در مناطق مختلف تأثیرگذار باشند.
سه نشانه اصلی اولیه و اصلی چیست؟
سه نشانه کلیدی و اولیه اوتیسم عبارتاند از:
- نرسیدن به نقاط عطف رشدی در زمان مورد انتظار
- مشکلات اجتماعی یا عدم توانایی در مهارتهای اجتماعی
- رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دستها، مرتب کردن اسباببازیها، یا تکرار برنامهها و روالها
چه موانعی در تشخیص اوتیسم وجود دارند؟
برخی از موانع تشخیص زودهنگام اوتیسم شامل محل زندگی کودک است، چه در مناطق روستایی و چه در مناطق شهری. یک مطالعه نشان داد که اوتیسم کودکان در مناطق روستایی تقریباً شش ماه زودتر نسبت به کودکان شهری تشخیص داده میشود.
همچنین، اتیسم در کودکانی که زیر خط فقر هستند، تقریباً یک سال دیرتر از کودکانی که بالای خط فقر هستند تشخیص داده میشود. این موضوع میتواند به دلایلی مانند کمبود حمل و نقل یا عدم دسترسی به پزشک خانواده یا متخصص اطفال ثابت باشد.
والدین به چه نشانههایی برای تشخیص اوتیسم باید توجه کنند؟
مطالعات نشان دادهاند اوتیسم در کودکانی که تأخیر شدید در زبان و آگاهی اجتماعی دارند، دستهای خود را تکان میدهند، روی پنجه راه میروند و رفتارهای بازی غیرمعمولی دارند، حدود یک سال زودتر از سایرین تشخیص داده میشود. همچنین، میانگین سن تشخیص اوتیسم در کودکانی که ناتوانیهای رشدی دیگر همراه با اوتیسم دارند، کمتر از سایرین است.
بیشتر موانع ذکر شده میتوانند ازطریق آموزش بیشتر پزشکان، معلمان، والدین، مراقبان و افرادی که با کودکان خردسال کار میکنند، برطرف شوند. همچنین، وجود حمایتها و خدمات مناسب برای افرادی که سؤالات و نگرانیهایی دارند، بسیار حیاتی است تا بتوانند مراحل لازم را طی کرده و پاسخ سؤالات خود را دریافت کنند.
میانگین سن تشخیص اوتیسم در پسران و دختران چقدر است؟
طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریها (CDC)، از هر 44 کودک یک نفر در طیف اوتیسم قرار دارد. همچنین، پسران چهار برابر بیشتر از دختران احتمال دارد که تشخیص اوتیسم دریافت کنند.
میانگین سن تشخیص اوتیسم در دختران چهار سالگی است، در حالی که در پسران کمی بیش از سه سال است. این موضوع نشان میدهد اوتیسم در پسران بیشتر و زودتر از دختران تشخیص داده میشود.
چرا تشخیص اوتیسم در دختران با تأخیر صورت میگیرد؟
تأخیر در تشخیص اوتیسم در دختران معمولاً به دلایل مختلفی اتفاق میفتد. یکی از این دلایل این است که علائم دخترها ممکن است به شدت علائم پسرها نباشند و به همین دلیل ممکن است دختران توانایی بیشتری در پنهان کردن علائم خود داشته باشند.
همچنین، در یک مطالعه مقایسهای بین پسران و دختران مبتلا به اوتیسم، نتایج نشان دادند که دختران در شناخت اجتماعی و تفسیر نشانههای اجتماعی مشکل بیشتری دارند، در حالی که پسران رفتارهای تکراری بیشتری مانند تکان دادن دستها و تمرکز شدید بر روی موضوعات خاص نشان میدهند.
آیا تفاوت بین دختران و پسران مبتلا به اوتیسم در سنین بالاتر نیز وجود دارد؟
تا زمانی که مطالعه بر روی پسران بزرگتر با اختلالات طیف اوتیسم (10 تا 15 ساله) انجام شد، مشخص شد که آنها در نشانههای اجتماعی و استفاده مناسب از زبان در موقعیتهای اجتماعی مشکل بیشتری دارند. در حالی که این مشکلات برای دختران بیشتر بهعنوان نشانه اصلی در سنین پایینتر مشاهده شده بود.
به نظر میرسد علائمی که دختران دارند به اندازه علائم پسران قابل مشاهده و تشخیص نیستند. پسران بیشتر علائم فیزیکی داشتند، در حالی که علائم دختران بیشتر به صورت درونی و اجتماعی بروز میکنند.
جمعبندی
همانطور که گفتیم طبق بررسیهای انجامشده میانگین سن تشخیص اوتیسم در دخترها چهار سالگی و در پسرها حدوداً سه سالگی است. این تفاوت به خاطر بروز علائم متفاوت در آنها و توانایی دختران در پنهان کردن علائم اوتیسم نسبت به پسرها میباشد.
منابع
مطالب مشابه
اختلالات تکاملی، شرایط فیزیکی یا مبتنی بر مغز هستند که بر پیشرفت کودک هنگام رشد و کسب مهارتهای ضروری زندگی تأثیر میگذارند. بسیاری از اختلالات تکاملی کودکی قبل از تولد وجود دارند و در طول زندگی ادامه مییابند. همچنین ممکن است درنتیجه آسیب، ضربه یا سایر عوامل پزشکی در طول کودکی رخ دهند.
هیدروتراپی، که به آن آب درمانی نیز گفته میشود، شکل تخصصی فیزیوتراپی است که از آب برای درمان بیماریها استفاده میکند. این نوع درمان محیطی امن و حمایتی را برای کودکان فراهم میکند که در آن میتوانند بدون تنش جاذبه در فعالیتهای فیزیکی شرکت کنند.
والدین میتوانند با استفاده از بازیهای ساده و سرگرمکننده در محیط خانه، رفتارهای کلیدی فرزند خود را در حوزههای مهمی مانند ارتباط چشمی، تقلید، تعاملات اجتماعی و حساسیتهای حسی زیر نظر بگیرند. این بازیها برای کودک جذاب هستند و در عین حال، به والدین کمک میکنند تا درصورت مشاهده علائم نگرانکننده، بهموقع با متخصصان رشد کودک مشورت نمایند.
کودکان مبتلا به CDD تا حداقل ۲سالگی رشد معمولی متناسب با سن را در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، روابط اجتماعی، بازی و رفتار انطباقی دارند. آنها بین سنین ۲ تا ۱۰سالگی، مهارتهای کسبشده قبلی خود را به شکلی قابل توجه در دو یا چند مورد از دست میدهند.
یکی از تفاوتهای بزرگ بین اوتیسم و آسپرگر این است که کودکان مبتلا به اوتیسم دیرتر صحبت کردن را شروع میکنند. اما کسانی که سندرم آسپرگر دارند معمولاً تأخیر زبانی را تجربه نمیکنند. در حالی که کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب منزوی به نظر میرسند، افراد دارای آسپرگر معمولاً میخواهند با دیگران تعامل داشته باشند اما برای برقراری ارتباط با مشکل مواجه میشوند.
اختلال فراگیر رشد (PDD) زمانی اصطلاحی بود که برای توصیف گروهی از تأخیرهای رشدی که بر مهارتهای اجتماعی و ارتباطی تأثیر میگذاشتند، مورد استفاده قرار میگرفت. اما در حال حاضر، پزشکان آن را اختلال طیف اوتیسم (ASD) مینامند.
گرانی والدین درخصوص دیر حرف زدن فرزندشان امری کاملاً طبیعی است. اما باید توجه داشته باشید رشد گفتار در کودکان میتواند تحت تأثیر طیف وسیعی از عوامل قرار گیرد و یکی از این عوامل، تغذیه است که اغلب نادیده گرفته میشود.
اختلال ویژه زبانی (SLI)، اصطلاحی برای اختلال زبان رشدی است. این اختلال زمانی رخ میدهد که مهارتهای زبانی بهدرستی رشد نمیکنند ولی این چالشها به سایر مشکلات رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم، آسیب مغزی تروماتیک، آپراکسی گفتار یا کم شنوایی مربوط نیستند.
کودکان مبتلا به اختلال ارتباط اجتماعی در استفاده از زبان برای تعامل با دیگران مشکل دارند. آنها زبان را میفهمند و میتوانند در برخی شرایط از آن استفاده کنند، اما در موقعیتهای اجتماعی در برقراری ارتباط با مشکل روبرو هستند.
اختلال گفتاری آفازی در کودکان نوعی اختلال ارتباطی است که توانایی کودک در درک، تولید و استفاده از زبان را مختل میکند. کودکان مبتلا به آفازی اغلب در ابراز وجود و درک زبان دیگران مشکل دارند. نکته مهم این است که آفازی نشانه کمبود هوش نیست، بلکه اختلالی در پردازش زبان است.