بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، اختلال طیف اوتیسم (ASD) نوعی واگرایی عصبی است. این اختلال نشان‌دهنده تفاوت در نحوه سیم‌کشی مغز و عملکرد آن است.
اختلال اوتیسم نشان‌دهنده تفاوتی عصبی‌رشدی است که به‌طور منحصربه‌فرد در هر فرد با ویژگی‌های مختلفی ظاهر می‌شود. برخی از افراد مبتلا به اتیسم برای اینکه بتوانند به‌طور مؤثر عمل کنند، نیاز به سازگاری در روال‌ها و محیط‌ها دارند. در این مطلب به بررسی تأثیرات عاطفی، فیزیکی و اجتماعی اوتیسم بر زندگی افراد مبتلا به این اختلال می‌پردازیم.
احساس و عواطف در زندگی مبتلایان به اوتیسم
تحقیقات نشان می‌دهند که افراد مبتلا به اوتیسم با احساس اضطراب و استرس مواجه می‌شوند که این احساسات می‌توانند بر سلامت عاطفی، سازگاری و انعطاف‌پذیری آن‌ها در برابر استرس تأثیر بگذارند. برخی از این فشارها از انتظارات اجتماعی ناشی می‌شوند، که اغلب اصرار دارند که افراد واگرای عصبی باید با خواسته‌های عصبی سازگار باشند. علاوه بر این، افراد اوتیسمی در مقایسه با افراد غیراوتیسمی درمعرض خطر بیشتری برای تروما و سوء استفاده قرار دارند.
در حالی که ویژگی‌های اوتیسم اغلب در ابتدا در اوایل کودکی ظاهر می‌شوند، کودکان مبتلا به اوتیسم به بزرگسالان اوتیسمی تبدیل می‌شوند و این اختلال با افزایش سن از بین نمی‌رود.
درک چالش‌های عاطفی
اوتیسم نوعی واگرایی عصبی است؛ به این معنی که نحوه عملکرد مغز یک فرد با حالت طبیعی متفاوت است. بااین‌حال، ازآنجایی‌که معمولاً از افراد واگرای عصبی انتظار می‌رود که به روش‌های طبیعی فکر کنند، عمل کنند و احساس کنند، آن‌ها به‌صورت مداوم درگیر استرسی هستند که ناشی از مخفی کردن مشکلات آن‌ها است.
این واکنش‌های عاطفی اغلب ممکن است شبیه سایر بیماری‌های سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب و استرس پس از سانحه (PTSD) باشد. اوتیسم همچنین می‌تواند با بیماری‌های دیگری مانند بیش‌فعالی، صرع، اختلالات خواب و اختلالات گوارشی نیز همراه شود.
یافتن راه‌هایی برای مدیریت اضطراب
بسیاری از افراد اوتیسمی اضطراب را تجربه می‌کنند. یک مطالعه در سال 2019 نشان داد که در حالی که 9٪ از یک گروه کنترل اضطراب را گزارش کردند، 20٪ از بزرگسالان اوتیسمی علائم اضطراب را نشان دادند.
چنین اضطرابی ممکن است نتیجه چالش‌های زندگی روزمره باشد. علاوه بر این، بسیاری از افراد مبتلا به اتیسم در مورد تعاملات اجتماعی دچار اضطراب می‌شوند. این افراد تمایل دارند متفاوت از افراد طبیعی ارتباط برقرار کنند و ممکن است با تفسیر نشانه‌های اجتماعی غیرکلامی یا قوانین عادی برای ارتباطات اجتماعی مشکل داشته باشند. در برخی موارد این برخورد باعث می‌شود برچسب «بی‌ادب» به افراد مبتلا به اوتیسم زده شود و این مسئله باعث ایجاد اضطراب در آن‌ها می‌شود.
اگر علائم اضطراب را تجربه می‌کنید، می‌توانید در مورد گزینه‌های درمانی، مانند تراپی که می‌تواند به مدیریت و کاهش این علائم کمک کند، با پزشک مشورت کنید.
اضطراب همچنین می‌تواند ناشی از احساس سوء‌تفاهم توسط دیگران باشد. چالش‌های ارتباطی، به‌ویژه برای افرادی که صحبت نمی‌کنند، می‌توانند به احساس اضطراب کمک کنند.
استراتژی‌های آرامش‌بخشی که ممکن است به مدیریت اضطراب کمک کند شامل استفاده از پتوی سنگین، خلق آثار هنری، پیاده‌روی، استفاده از اسباب‌بازی فیجت یا استفاده از تمرین‌های تنفسی هستند.
تأثیر اوتیسم بر روابط اجتماعی
انسان‌ها به روابط و حمایت اجتماعی نیاز دارند. بااین‌حال، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است گاهی‌اوقات به دلایل مختلف با این مشکل دست‌وپنجه نرم کنند.
مسائل ارتباطی و تحریک بیش‌ازحد می‌توانند در توانایی فرد برای ایجاد و حفظ روابط بین‌فردی مشکل ایجاد کنند.
اگر دیگران در درک شما و شما در درک آن‌ها مشکل داشته باشید، احتمالاً در روابط با یکدیگر دچار مشکل می‌شوید. اما هنوز هم می‌توانید راه‌هایی برای پرورش یک زندگی اجتماعی سالم پیدا کنید.
- یکی از روش‌های برقراری روابط اجتماعی صحبت کردن درمورد ابتلای شما به اتیسم است. برخی از افراد به خاطر انگ اجتماعی مرتبط با اوتیسم از اعلام آن اجتناب می‌کنند. در حالی که افشای اطلاعات کاملاً به شما و سطح راحتی شما بستگی دارد، ممکن است به بهبود برخی از روابط کمک کند. اطلاع‌رسانی به دوستان نزدیک و خانواده در مورد تشخیص شما می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا بفهمند که چرا برای مثال برای تفسیر نظرات طعنه‌آمیز آن‌ها مشکل دارید یا اینکه چرا از صداهایی که برای دیگران عادی به نظر می‌رسند ناراحت هستید.
- هنگامی که بار حسی را تجربه می‌کنید به آن توجه داشته باشید. شاید برای شما دشوار باشد که با همه چیزهایی که در یک مکالمه گروهی شلوغ می‌گذرد همراه باشید. یا شاید چیزی به سادگی ترافیک پر سر و صدا یا پارس سگ شما را آزار دهد. می‌توانید از روش‌های مختلف برای کاهش حواس‌پرتی استفاده کنید. به عنوان مثال می‌توانید به اتاق دیگری نقل مکان کنید یا گروه‌های بزرگ و پر سر و صدا را ترک کنید.
- در فردی که با او صحبت می‌کنید به دنبال نقاط مشترک باشید. ایجاد اشتراکات می‌تواند منجر به گفتگوهای آرام‌تر و لذت‌بخش‌تر شود. اگر سرگرمی‌های مشابهی داشته باشید، مطمئناً خبر خیلی خوبی است. در غیر این صورت، می‌توانید به دنبال چیزهای دیگری باشید که هر دو دوست دارید یا دوست ندارید. این می‌تواند هر چیزی باشد، از علاقه مشترک به اتومبیل گرفته تا عدم علاقه مشترک به صداهای بلند.
- با سایر افراد مبتلا به اوتیسم تماس بگیرید. ممکن است متوجه شوید که صحبت کردن با افراد مبتلا به اتیسم کمتر از سایر تعاملات خسته‌کننده است. اگرچه ویژگی‌های افراد مبتلا به اوتیسم متفاوت هستند، اما شما یک نقطه مشترک دارید و می‌توانید در مورد تجربیات خود صحبت کنید. علاوه بر این، هیچ یک از شما نیازی به تمرکز بر خواندن یا ارائه نشانه‌های اجتماعی به روشی که یک فرد طبیعی ممکن است انتظار داشته باشد، نخواهید داشت.
رابطه بین اوتیسم و هوش
نظریه‌های زیادی در مورد ارتباط بین اوتیسم و هوش وجود دارند. درواقع، برخی از روانشناسان مدرن این نظریه را مطرح می‌کنند که افراد معروف و دانشمندان برجسته‌ای مانند اسحاق نیوتن و آلبرت انیشتین ممکن است مبتلا به اوتیسم بوده باشند.
چند سال پیش، دانشگاه کمبریج تحقیقی برای کشف مفهوم نابغه اوتیسم انجام داد. در این مطالعه تقریباً نیم میلیون نفر مورد بررسی قرار گرفتند و شواهد جالبی کشف شدند که نشان می‌دهند ویژگی‌های اوتیسم در میان افرادی که در زمینه‌های علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات (مشاغلی که به قدرت مغز زیادی نیاز دارند) درگیر هستند، شایع‌تر هستند.
البته این مطالعه هیچ ارتباطی بین اوتیسم و هوش را ثابت نمی کند اما تحقیقات دیگر فراتر رفته‌اند.
مطالعه دیگری در همان سال یک ارتباط ژنتیکی احتمالی بین اوتیسم و هوش را کشف کرد؛ حتی نوعی هوش افراطی که می‌توانیم آن را نبوغ بدانیم. این مطالعه که توسط اساتید دانشگاه اوهایو و با همکاری مرکز پزشکی ریاضی Battelle و مؤسسه تحقیقاتی در بیمارستان کودکان سراسری انجام شد، به این نتیجه رسید که در خانواده‌هایی که احتمال داشتن فرزند مبتلا به اوتیسم بیشتر است، احتمال داشتن فرزند نابغه بیشتر از سایرین است.
سالم ماندن برای افراد مبتلا به اوتیسم
متخصص معالج اوتیسم باید علاوه بر توجه به علائم این اختلال، به سلامت عمومی بیمار نیز توجه کند. او باید سایر معاینات پزشکی منظم مانند معاینات فیزیکی سالانه و بازدیدهای ماهانه دندانپزشکی را نیز به بیمار توصیه کند.
علاوه بر این، استراتژی‌هایی که می‌توانند به حفظ سلامت جسمانی بیمار کمک کنند عبارت‌اند از:
- تمرین خودمراقبتی. فعالیت‌های خودمراقبتی مانند ورزش منظم، استراحت و تمرین مدیریت استرس مهم هستند. این‌ها همچنین ممکن است در وظایف، فعالیت‌ها و برنامه‌هایی که متناسب با نیازهای حسی و سطح انرژی شما باشند، نقش داشته باشند.
- داشتن یک برنامه منظم. گاهی‌اوقات اختلال در روال برای افراد مبتلا به اوتیسم دشوار است، بنابراین یافتن راهی برای پایبندی به یک برنامه منظم می‌تواند در صورت امکان مفید باشد. ایجاد یک برنامه روزانه که شامل زمان خواب/ بیداری منظم، زمان تعیین شده برای وعده‌های غذایی، فعالیت‌های روزانه مراقبت از خود و کارهای خانه باشد، می‌توانند به حفظ یک برنامه ثابت کمک کنند.
سبک زندگی فعال
چندین برنامه درمانی برای کمک به افراد مبتلا به اوتیسم وجود دارند که نیازهای حمایتی خود را برآورده کنند یا تشخیص‌های همزمان را مدیریت کنند، اگرچه تعداد بسیار کمی از این برنامه‌ها شامل فعالیت بدنی می‌شوند. برخی از افراد اوتیسمی ممکن است متوجه شوند که مهارت‌های حرکتی آن‌ها، مانند راه رفتن یا هماهنگی، تحت تأثیر بیماری قرار گرفته‌اند. حرکت بیش‌ازحد و دیسپراکسی نمونه‌هایی از تشخیص‌های مرتبط هستند.
اگر مبتلا به اوتیسم هستید، سعی کنید فعالیت‌هایی را پیدا کنید که از آن‌ها لذت می‌برید تا فعال و سالم بمانید. تمرکز بر فعالیت‌هایی که از آن‌ها لذت می‌برید و احساس خوبی در هنگام انجام آن‌ها دارید، می‌تواند به سلامت جسمی و روانی شما کمک کند.
حفظ یک رژیم غذایی متعادل
برخی از افراد اوتیسمی به دلیل بافت مواد غذایی، بوها و سایر چالش‌های حسی، حفظ یک رژیم غذایی متعادل را دشوار می‌دانند. بسیاری به دلیل حساسیت‌های حسی نیازهای غذایی خاصی دارند.
ممکن است کمی کار نیاز داشته باشد، اما یافتن راه‌هایی برای دور زدن این ترجیحات غذایی برای یافتن غذاهایی که فرد دوست دارد و نیازهای تغذیه‌ای او را برآورده می‌کند، مهم است.
در این راستا به صبر و حوصله و آزمون و خطا نیاز دارید. بنابراین باید پیش از یافتن غذاهای مناسب، بافت‌های مختلف را امتحان کنید.
چالش‌های خواب
بسیاری از افراد مبتلا به اتیسم با مشکلات خواب دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این امر می‌تواند به دلایل متعددی از بی‌قراری گرفته تا تحریک بیش‌ازحد ایجاد شود. اگر مبتلا به اوتیسم هستید و خواب کافی برای شما چالش‌برانگیز است، پایبندی به یک روال خاص قبل از خواب برای شما مفید خواهد بود. یک دفتر گزارش خواب داشته باشید و روزهایی که با خواب مشکل دارید و آنچه فکر می‌کنید ممکن است باعث آن شود را یادداشت کنید.
منابع
appliedbehavioranalysisedu.org
مطالب مشابه
معیارهای تشخیصی اختلال طیف اوتیسم (ASD) به طور خاص به مسائل گوارشی مانند مشکلات حرکات روده، تهوع یا درد معده اشاره نمی‌کنند. با این حال، تحقیقات نشان داده‌اند که کودکان مبتلا به اوتیسم به طور قابل توجهی بیشتر از همسالان خود با مشکلات گوارشی (GI) روبه‌رو هستند.
کودکان مبتلا به اوتیسم، همانند کودکان دیگر، اضطراب یا نگرانی‌های خود را بروز می‌دهند، اما روش‌های بیان آن‌ها ممکن است متفاوت باشند.
جیغ زدن در کودکان مبتلا به اوتیسم، رفتاری رایج است که می‌تواند دلایل مختلفی از جمله ناراحتی، اضطراب، تحریک بیش‌ازحد یا تلاش برای برقراری ارتباط داشته باشد. برخلاف کودکان معمولی، جیغ زدن در کودکان اوتیستیک اغلب بازتابی از چالش‌های حسی یا احساسی است که آن‌ها در درک و بیان نیازها یا احساسات خود تجربه می‌کنند.
مشاوره رابطه والدین با فرزند می‌تواند در مواجهه با موقعیت‌های چالش‌برانگیز گزینه‌ای مؤثر باشد.این فرآیند می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا به چالش‌ها به شکلی سالم‌تر پاسخ دهند و در نهایت، ارتبط با فرزند و شیوه‌های تربیتی خود را بهبود بخشند.
اوتیسم شدید یا اتیسم سطح 3 نوعی اوتیسم با نیازهای حمایتی بالا است. کودک مبتلا ممکن است غیرکلامی باشد یا گفتار بسیار محدود و مهارت‌های اجتماعی بسیار کمی داشته باشد. این کودکان معمولاً با مشکلاتی در پردازش حسی و مشکلات زیادی در مواجهه با تغییرات در روال روزمره روبه‌رو هستند
اوتیسم خفیف یا سطح 1 با چالش‌هایی در زمینه‌های تعامل اجتماعی، ارتباطات و رفتار مشخص می‌شود. کودکان مبتلا به این سطح از اوتیسم علائمی خفیف‌تر نسبت به کودکان با اوتیسم سطح 3 نشان می‌دهند و به حمایت کمتری در زندگی روزمره نیاز دارند.
کاردرمانی در منزل برای کودکان به‌عنوان یک رویکرد نوین و مؤثر در حمایت از کودکان با نیازهای ویژه، توجه ویژه‌ای را جلب کرده است. این نوع درمان به کودکان این امکان را می‌دهد که در محیط آشنا و راحت خود، به بهبود مهارت‌های حرکتی، اجتماعی و شناختی بپردازند.
با وجود اینکه تشخیص بیش فعالی در دوران نوزادی دشوار است، برخی علائم می‌توانند زنگ خطری برای توجه والدین باشند. به طور معمول، نوزادان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی بیشتر از سایر کودکان نیازمند توجه و مراقبت هستند.
زمانی که در پی تشخیص یا درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) هستید، انتخاب دکتر واجد شرایط که تجربه‌ی بالایی در برخورد با این اختلال داشته باشد، بسیار حیاتی است. متخصصان مختلفی می‌توانند در تشخیص و درمان بیش فعالی مشارکت کنند. این گروه شامل پزشکان، روانشناسان، مددکاران اجتماعی، پرستاران، دستیاران پزشک و دیگر درمانگران مجاز می‌شود.
زانوهای ضربدری وضعیتی است که زانوهای کودک هنگام ایستادن به هم نزدیک می‌شوند و مچ پاها از یکدیگر فاصله دارند. در اکثر موارد نیاز به درمان خاصی ندارد و با حرکات اصلاحی حل می شود.